The Ivy League: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website
Regel 7:
 
== Succes ==
Medio 1964 gingen Carter-Lewis and The Southerners uiteen. Carter en Lewis wilden meer tijd besteden aan het schrijven van muziek en daarnaast vocaal sessiewerk doen. Hoewel hun stemmen goed combineerden, leken er meer kansen voor een trio van achtergrondzangers dan voor een duo. In juli van dat jaar benaderden zij Ford. Het drietal specialiseerde zich in falsetzang, zoals in diezelfde periode [[The Beach Boys]] en [[The Four Seasons.]] Daar was een markt voor en onder de naam The Ivy League deden de drie mee aan tal van plaatopnamen. De bekendste daarvan zijn ''Always Something There To Remind Me'' ([[Sandie Shaw]]), [[Tom Jones]]’ ''It’s Not Unusual’’Unusual'' en ''I can’t Explain'' van [[The Who]].
Hoewel Carter en Lewis zich meer wilden concentreren op het schrijven van nummers, besloten zij toch ook zelf een plaat op te nemen. The Ivy League kreeg een contract bij [[Piccadilly Records]]. Die eersteling, ''What More Do You Want'', uitgebracht in oktober 1964, deed weinig, waarna met name Carter en Lewis zich weer op het schrijven toelegden. Zij schreven onder meer ''Can’t you hear my heartbeat'' voor de meidengroep Goldie & the Gingerbreads. In de [[Verenigde Staten]] werd het echter een enorme hit voor [[Herman’s Hermits]].
Het nummer ‘’Funny''Funny how love can be’’be'' was bedoeld voor [[The Rockin' Berries]], maar the Ivy League zong het ook zelf als demo in. Hoewel The Rockin’ Berries het nummer ook inderdaad zouden opnemen, werd het in de Ivy League-versie een hit, die ook buiten het [[Verenigd Koninkrijk]] goed verkocht.. De opvolger ‘’That’s why I’m crying’’ was weer minder succesvol, maar het in juni 1965 uitgebrachte "[[Tossing and turning (single van The Ivy League)|Tossing and Turning]]" haalde zelfs de derde plaats.
 
== Zonder Carter en Lewis ==