Fons Verplaetse: verschil tussen versies

Na de devaluatie in februari 1982 tot in 1987 werd er verscheidene malen ''en petit comité'', onderhandeld in het [[Ardennen|Ardens]] dorpje [[Poupehan]] - waar Verplaetse een buitenverblijf had - tussen de premier, [[Algemeen Christelijk Vakverbond|ACV]]-vakbondsleider [[Jef Houthuys]], de toenmalige voorzitter van de [[BAC (bank)|BAC]]-bank [[Hubert Detremmerie]] en Fons Verplaetse zelf over het te voeren herstelbeleid van de regering. De onthulling van deze vorm van [[achterkamertjespolitiek]], besluitvorming in kleine [[cenakel]]scenakels, ver weg van het publieke en parlementaire debat,<ref>Van Geyte, Johan, ''De man die België uit het economische moeras trok'', Het Laatste Nieuws, 17 oktober 2020</ref> door journalist [[Hugo de Ridder]] in 1991 lokte een storm van verontwaardiging uit in de pers en publieke opinie. Verplaetse werd door de locale inwoners van Poupehan geduid als ''le banquier de là-haut'' (''de bankier van daarboven''), verwijzend naar zijn hoger gelegen buitenverblijf dat uitkijkt op het [[dal (aardrijkskunde)|dal]] van de [[Semois]].

In 1990 verkreegwas Verplaetse gedaaneen van de inspiratoren om de Belgische frank, die intussen aan kracht had gewonnen, te koppelen aan de sterke [[Duitse mark]]. Door die koppeling werd de Belgische frank stabieler en kon België goedkoper lenen. Zijn grootste bekommernis was om België, ondanks de nog steeds hoge schuldenlast, van bij de aanvang te laten deelnemen aan de [[Europese Monetaire Unie]]. Samen met [[Guy Quaden]], op dat ogenblik directeur van de Nationale Bank, nam hij de nodige maatregelen om België voor te bereiden op de invoering van de [[euro]]. Om dit doel te bereiken werkte Verplaetse in 1993 samen met premier [[Jean-Luc Dehaene]] het [[Globaal Plan]] uit, een sociaal-economisch herstelplan om België, mits loonmatiging en bezuinigingen, te laten voldoen aan de convergentiecriteria zoals die werden opgelegd door het [[Verdrag van Maastricht]].