Liudolfingen: verschil tussen versies

[[Bestand:StammtafelOttonen0002.jpg|200px|thumb|Een stamboom van de LiudolfingenLiodolfingen.]]

De '''Liodolfingen''' ('''Liudolfingers'''), meestal '''Ottonen''' genoemd,<ref>Google vindt meer dan 170.000 referenties naar Ottonen en 608 naar Liudolfingen.</ref> waren een [[Stamhertogdom Saksen|Saksisch]] hertogelijk geslacht en een Duitse koningsdynastie, die het [[Heilige Roomse Rijk|Duitse Rijk]] meer dan een eeuw regeerde ([[919]]-[[1024]]). De stamvader van het adellijk geslacht was graaf [[Liudolf (Ottoon)|Liudolf]] (†866). Men spreekt doorVanwege hun afkomst spreekt men ook wel van het [[Saksische huis]].

De benaming [[Ottonen]] verwijst naar de keizers [[keizer Otto I|Otto I]], [[keizer Otto II|Otto II]] en [[keizer Otto III|Otto III]]. Zij legden de basis van een machtig Duits keizerrijk, waarvoor de aanzet werd gegeven met koning [[Koenraad I van Frankenland|Koenraad I]]. Die wees [[Hendrik de hertog van SaksenVogelaar]], de [[HendrikHertogdom deSaksen Vogelaar(-1180)|hertog van Saksen]], als zijn opvolger aan.

Hendrik de Vogelaar was de zoon van hertog [[Otto I van Saksen]] en kleinzoon van Liudolf. In [[919]] werd hij tot [[Koning van Duitsland|Duits koning]] verkozen. Een van zijn belangrijkste opdrachten was de verdediging van het rijk tegen de herhaaldelijk binnenvallende [[Magyaren]]. Hij versloeg hen in 933 en onderwierp in hetzelfde jaar ook de [[Polaben|Elbeslaven]] en de [[Bohemen]], waardoor het rijk intern werd gestabiliseerd werd. Een van zijn betrachtingen was de rijkseenheid. In [[929]] overtuigde hij daartoe de rijksgroten om zijn tweede zoon [[keizer Otto I de Grote|Otto]] tot troonopvolger te verkiezen. De andere zonen volgden op in het hertogdom Saksen.

Zijn zoon Otto II huwde met de [[Byzantijnse Rijk|Byzantijnse]] prinses [[Theophanu]], waarbij de schitterende [[huwelijksoorkonde van keizerin Theophanu]] werd uitgevaardigd.

In [[973]] werd Otto II tot Duits koning en keizer gekroond. Toen Otto II in [[983]] stierf, was zijn zoon Otto III nog minderjarig, waardoorzodat de keizerin [[Regent (bestuurder)|regentes]] werd. Otto III stierf echter jong en liet geen erfgenamen na. Het koningschap ging over op zijn neef [[Keizer Hendrik II de Heilige|Hendrik II]], zodat er toch nog een Liudolfinger Duits koning en keizer werd.

Hoewel nooit keizer geworden was [[Hendrik de Vogelaar]], hertog van [[Stamhertogdom Saksen|Saksen]], argumenteerbaarnooit dekeizer werd, is het verdedigbaar om hem als grondlegger van dezede Ottoonse keizerlijke dynastie te zien. Zijn verkiezing tot [[Koning van Duitsland|Duitse koning]] maakte het voor zijn zoon, [[Otto I de Grote|Otto de Grote]] mogelijk op de keizerskroon op zich te nemen. Naar het voorbeeld van Otto I werd het merendeel van de Duitse koningen ook tot keizer van de [[Heilige Roomse Rijk]] gekroond. Onder het bewind van de Ottoonse vorsten ging het koninkrijk van de Oostelijke [[Oost-Francië|Franken]] geleidelijk aan over in [[Duitsland]]; een keerpunt vormde de vereniging van de zes hertogdommen van [[hertogdom Lotharingen|Lotharingen]], [[Stamhertogdom Saksen|Saksen]], [[Hertogdom Franken|Franken]], [[hertogdom Zwaben|Zwaben]], [[Hertogdom Thüringen|Thüringen]] en [[Beieren]] intot een rijk. Ook de vereniging van Duitsland met het Heilige Roomse Rijk, een gebeurtenis die tot 1806 van grote invloed zou zijn op de [[Duitse geschiedenis]], kreeg in [[962]] haar beslag met de kroning van [[keizer Otto I de Grote]] in Rome. De gedroomde restauratie van het [[Romeinse Rijk]] mislukte echter reeds vijftig jaar later, met de dood van Otto III in [[1002]].

Na het uitsterven van de Ottoonse dynastie met de dood van Hendrik II in 1024 ging de kroon over op de [[Salische dynastie]]. [[Liutgard van Saksen (931-953)|Liutgarde]], een dochter van keizer Otto I, was getrouwd met de Salische hertog [[Koenraad de Rode]] van Lotharingen. Zijn achterkleinzoon was [[keizer Koenraad II]].