Kritik der praktischen Vernunft: verschil tussen versies

[[Bestand:Immanuel Kant (painted portrait).jpg|thumb|right|200px|Immanuel Kant]]

'''Kritik der praktischen Vernunft''' is de titel van het tweede hoofdwerk van [[Immanuel Kant]]. Het werk wordt ook wel als de "tweede Kritik" aangeduid (naast de "[[Kritik der reinen Vernunft]]" en de "[[Kritik der Urteilskraft]]"), en het verscheen in [[1788]].

 

== Het categorisch imperatief ==

Kant onderscheidt tussen maximes en imperatieven. De eerste zijn persoonlijke gedragsregels, volgens de welke een bepaald individu feitelijk handelt. De tweede zijn gedragsregels waaraan mensen zich zouden moeten houden en die gelden voor elk menselijk wezen. De imperatieven kan men op hun beurt weer onderverdelen in hypothetische (iets wordt noodzakelijk geacht als middel voor iets anders) en categorische (gelden onvoorwaardelijk). Aangezien volgens Kant een morele wet moet kunnen gelden voor alle mensen, altijd en overal, kan hij dus niet conditioneel gebonden zijn aan voorwaarden. Een morele wet zal daarom de vorm hebben van een [[categorisch imperatief]].

Kernpunt van het werk is de leer van de [[categorische imperatief]], die als kenmerk van de moraliteit de strikte veralgemeniseerbaarheid van persoonlijke handelingsprincipes (grondstelling) belichaamt.

 

== Afleiding van de zeden ==

De principes van de praktische rede (praktische Vernunft) zijn hetzij subjectieve grondstellingen, die voor de eigen wil geldigheid vereisen, of objectieve wetten, die voor iedere redelijke wil maatgevend zijn. Bepaalt de rede zelf volledig de wil, dan is het daaruit voortvloeiende objectief noodzakelijke principe een categorische imperatief.