Lex Aquilia: verschil tussen versies

De Lex Aquilia is oorspronkelijk een regeling van het [[ius civile]] (de Romeinse versie van [[privaatrecht]]). Zij kon bijgevolg slechts ingeroepen worden door Romeinse burgers. Bovendien konden aanvankelijk slechts eigenaars van een slaaf, dier of goed een beroep doen op de bepalingen ervan. Na verloop van tijd werd de regeling door de praetor uitgebreid tot bijvoorbeeld pachters en vruchtgebruikers. Aan de peregrini (de vrije inwoners van het Romeinse Rijk die niet uit Rome kwamen) verleende de [[praetor]] een [[actio utilis]] (een actie met een fictie), waarbij de rechter dus oordeelde alofalsof een niet werkelijk geschiedgeschiedt feit wel tot de werkelijkheid behoorde. Door het opnemen van de zinsnede 'si civis romanus esset' (''"als hij Romeins burger is"'') in de formula van de vordering werden de bepalingen van de Lex Aquilia ook op hen van toepassing.