Tijdens de [[Nederland in de Tweede Wereldoorlog|Tweede Wereldoorlog]] werd door de [[Reichskommissariat Niederlande|Duitse bezetters]] de [[Nederlandsche Kultuurkamer]] opgericht, een instantie waarvan alle soorten kunstenaars lid van moest worden als zij hun beroep wilden blijven uitoefenen. Bij deze groep sloten zich relatief weinigveel Nederlandse schrijvers (ca. 30%) aan. De meesten die zich bij deze vereniging hadden aangesloten, werden na de oorlog als [[Collaboratie|collaborateurs]] beschouwd en in [[ereraad|ereraden]] veroordeeld. De [[Eereraad voor de Letterkunde]], voorgezeten door F. Bordewijk, veroordeelde de meeste collaborateurschrijvers tot een publicatieverbod van enkele jaren. Schrijvers die tijdens de oorlog niet collaboreerden hadden het erg moeilijk, als ze al niet in kampen werden opgesloten zoals [[Simon Vestdijk]], konden ze niet in het openbaar publiceren. Sommigen schreven in [[Illegale pers in Nederland|clandestiene tijdschriften]] zoals ''[[Het Parool]]'', ''[[Trouw (krant)|Trouw]]'' en ''[[Vrij Nederland]]''. De literatuur uit de oorlogsjaren bestond hoofdzakelijk uit verzetspoëzie, waarvan een deel al tijdens de oorlog bijeen werd gebracht in bundels zoals het ''[[Geuzenliedboek]]'' (1943) en ''[[Het vrij Nederlands liedboek]]''. Een zeer bekend geworden verzetsgedicht is ''[[De achttien doden]]'' van [[Jan Campert]], dat ook de eerste uitgave van [[De Bezige Bij]] was.
