9
bewerkingen
k |
(Verduidelijkt waarvoor hij werd veroordeeld.) |
||
'''Jan-Carl Raspe''' ([[Seefeld in Tirol|Seefeld]], [[24 juli]] [[1944]] – [[Stuttgart]], [[18 oktober]] [[1977]]) was een [[Duitsland|Duitse]]
[[Bestand:Grabstätte Baader, Raspe, Ensslin.jpg|miniatuur|Graf van [[Andreas Baader|Baader]], Raspe en [[Gudrun Ensslin|Ensslin]].]]
Jan-Carl Raspe groeide op in [[Oost-Berlijn]]. Toen de [[Berlijnse Muur]] in 1961 werd gebouwd, was hij in [[West-Berlijn]]. Hij bleef hier bij zijn oom en tante wonen. In 1963 behaalde hij zijn middelbare-schooldiploma en ging scheikunde studeren aan de Vrije Universiteit van Berlijn. Een jaar later stapte hij over op sociologie en studeerde daarin ''cum laude'' af<ref>Op het onderzoek ''Zur Analyse einiger wichtiger Aspekte der Sozialisationsbedingungen proletarischer Kinder'', Helge Lehmann, Bonn 2011, p.169, cfr. infra.</ref>. In 1967 was hij medeoprichter van de [[Kommune II]]; hier leerde hij ook [[Marianne Herzog]] kennen, een vriendin van [[Ulrike Meinhof]]. In deze tijd werkt hij ook als verslaggever en doet
Ergens einde 1970 trad hij toe tot de "Baader-Meinhof Groep". Op 1 juni 1972 werd Raspe na een schotenwisseling, samen met [[Andreas Baader]] en [[Holger Meins]] door de politie in [[Frankfurt am Main]] gearresteerd. Hij werd ervan verdacht betrokken te zijn bij het [[Mei-Offensief]]
Op 18 oktober 1977 werd Jan-Carl Raspe
▲Op 18 oktober 1977 werd Jan-Carl Raspe zwaargewond van een schotwond in zijn cel aangetroffen. In het ziekenhuis overleed hij. Andreas Baader en [[Gudrun Ensslin]] werden dood in hun cel aangetroffen, terwijl [[Irmgard Möller]] ernstig gewond was met steekwonden. De Duitse overheid stelt dat ze zelfmoord hebben gepleegd; een lezing die door onder meer de Nederlandse advocaat [[Pieter Herman Bakker Schut|Pieter Bakker Schut]] en de Duitse publicist [[Helge Lehmann]] bestreden wordt.<ref>Onder anderen door Pieter Bakker Schut: ''Stammheim. Der Prozess gegen die Rote Armee Fraktion'', Neuer Malik Verlag, Kiel 1986, ISBN 3-89029-010-8; als heruitgave onder de titel: ''20 Jahre Stammheim – Die notwendige Korrektur der herrschenden Meinung'', Pahl-Rugenstein Verlag, Bonn 1997, ISBN 3-89144-247-5; 2. bearb. Aufl. 2007, ISBN 978-3-89144-247-0.</ref><ref>Helge Lehmann: ''Die Todesnacht in Stammheim. Eine Untersuchung. Indizienprozess gegen die staatsofizielle Darstellung und das Todesermittlungsverfahren'', Pahl-Rugenstein Verlag, Bonn 2011 e.v., ISBN 978-3-89144-437-5</ref>
== Publicatie ==
|
bewerkingen