Gebruiker:Meglosko/klad: verschil tussen versies

Het '''poststructuralisme''' is een [[filosofie|filosofische]] denkrichting in de [[hedendaagse filosofie]] die ontstond in [[Frankrijk]] aan het einde van de [[1960-1969|jaren 60]] van de 20e eeuw, in reactie op het [[structuralisme (sociale wetenschap)|structuralisme]]. Terwijl het structuralisme vertrok van hetde ideeambitie dat de menselijke cultuur te vatten valt via een reeks vaste (vaak binaire) kernstructuren, stelt het poststructuralisme dat er altijd zaken zijn die aan deze structuren ontsnappen. Hun werk focust dan ook vooral op het in kaart brengen van deze vormen van instabiliteit, meerzinnigheid en openheid. Bovendien typeert het poststructuralisme zich ook door het in vraag stellen van de tegenstelling tussen kern en (uitgesloten) grens en wil het aantonen hoe de uitgesloten grens juist vaak constitutief is voor de kern.

Hoewel het label door geen enkel filosoof werd gebruikt om hun eigen werk te beschrijven, wordt poststructuralisme voornamelijk geassocieerd met denkers zoals [[Jacques Derrida]], [[Jean-François Lyotard]], [[Gilles Deleuze]], [[Jean Baudrillard]], [[Roland Barthes]], [[Julia Kristeva]] en [[Michel Foucault]]. Het heeft vervolgens ook invloed gehad buiten Frankrijk, waar de term 'poststructuralisme' ook ontstond, onder meer in het werk van [[Paul de Man]], [[Umberto Eco]] en [[Judith Butler]]. Poststructuralisme wordt geassocieerd met zaken zoals [[postmoderne filosofie]], [[deconstructie]] en [[intertekstualiteit]].

Het structuralisme inspireerde zich door de [[structuralistische taalkunde]] van [[Ferdinand de Saussure]] en trachtte de inzichten daarvan naar andere vakgebieden, zoals [[antropologie]], [[geschiedenis]] of [[psychoanalyse]], te exporteren. Deze taaltheorie stelde dat de betekenis van een woord niet wordt bepaald door hetgeen waarnaar zij verwijst, maar door de gehele [[taal]] zelf. Om een woord te begrijpen moet men dus de bredere taal onderzoeken en kijken hoe dit element erindaarin past. De Saussure denkt taal, en meer concreet een woord, als bestaande uit twee elementen: ''[[significant (taalkunde)|signifiant]]'' (betekenaar) en ''[[betekenis|signifié]]'' (betekenis). De [[Significant (taalkunde)|betekenaar]] is het concreet gerealiseerde teken (de letters op het papier of de klank) en de betekenis is het mentale concept waarheen de betekenaar verwijst. De betekenis van het teken dient te worden onderscheiden van de buitentalige [[Referent (taalkunde)|referent]]. De betekenis van een woord wordt volgens Saussure louter bepaald door de andere betekenaars in het systeem zelf.

Het structuralisme vertrok van het geloof dat deze taaltheorie een kader bood om alle cultuurfenomenen te begrijpen, eens men ze ging analyseren als bestaande uit binaire tegenstellingen en structuren. De [[mythe]]s van een samenleving, het [[onbewuste]] van het individu of het wetenschappelijk denken van een bepaalde periode worden dan opgevat als gestructureerd zoals een taal, door een aantal fundamentale, vaak binaire tegenstellingen. Bekende werken die met deze ambitie worden verbonden zijn [[Claude Lévi-Strauss]]' ''Anthropologie structurale'' (1958), [[Louis Althusser]]s ''Lire le Capital'' (1965), [[Jacques Lacan]]s ''Écrits'' (1966) en [[Michel Foucault]]s ''[[Les mots et les choses]]'' (1966).

Al snel kwamen er echter twijfels of dit ambitieuze structuralistische project wel uitvoerbaar is. Een wederkerende kritiek is dat er altijd zaken zijn die aan de voorgestelde structuren ontsnappen en die dus regelmatig genegeerd of onderdrukt worden binnen een structuralistisch denkkader. Een officieel overgangspunt naar poststructuralisme bestaat niet, maar vaak wordt wel verwezen naar de lezing "La structure, le signe et le jeu dans le discours des sciences humaines" van [[Jacques Derrida]] uit 1966. Deze lezing was onderdeel van de conferentie ''The Languages of Criticism and the Sciences of Man' in 1966' aan de [[Johns Hopkins-universiteit]]. Deze conferentie had echter juist de ambitie om het structuralisme bekendheid te geven in de [[Verenigde Staten]] door voorname Franse denkers zoals [[Roland Barthes]], [[Jacques Lacan]], [[Paul de Man]], [[Jean Hyppolite]] en de nog relatief onbekende Derrida uit te nodigen. In zijn bijdrage bekritiseerde Derrida in de tekst de neiging van structuralistische denkers om toch nog aan het idee van een 'centrum' van de structuren vast te houden en benadrukte daarintegen het open en spelende karakter van deze structuren., waaraan altijd zaken ontsnappen.

Het essay 'La structure, le signe et le jeu dans le discours des sciences humaines' is later opgenomen in Derrida's ''L'écriture et la différence'' (1967), dat samen met ''De la grammatologie'' (1967) en '' [[La voix et le phénomène]]'' (1967) geldt als de voornaamste werken van Derrida diewaarin hij zijn poststructuralistisch gedachtengoed uiteenzette. Daarin werkt Derrida ook zijn befaamde methode van '[[deconstructie]]' uit, een manier om teksten te analyseren en te destabiliseren, door steeds te wijzen op hoe er geen vast centrum is, maar elke tekst sporen in zich draagt van andere betekenaars, die op hun beurt weer nieuwe sporen in zich dragen, tot in het oneindige. Derrida sprak in die context ook wel van ''[[différance]]''.

Derrida's deconstructie is daarom een goed voorbeeld van het soort denken dat veel poststructuralistische teksten typeert: het bevragen van vaste structuren en wijzen op hoe er altijd zaken aan dit centrum ontsnappen. enBovendien, zo stellen poststructuralisten, zijn deze randfenomenen bovendien zelfs vaak constitutief zijn.voor het centrum zelf: Eeneen tekst kan pas betekenis hebben door de sporen van andere teksten, maar deze sporen zelf kunnen nooit volledig gevangen worden door de tekst, maar destabliseren deze juist. Het poststructuralisme gaat daarom niet om het bepleiten van het afbreken van structuren, maar om de diagnose dat de bestaande structuren altijd instabiel zijn. Structuren steunen met andere woorden altijd op bepaalde dubbelzinnigheden, en poststructuralisten wijzen op hoe in deze marges er steeds politieke en ethische keuzes worden gemaakt over welke interpretaties er toegelaten en uitgesloten worden. Het doel is dan deze keuzes ''als'' keuzes naar de oppervlakte te brengen om ze te bevragen en te hervormen indien nodig.

Een gelijkaardig gedachtengoed is te vinden bij [[Julia Kristeva]], met name in ''La révolution du langage poétique'' (1974). Kristeva maakt een onderscheid tussen wat ze het semiotische en symbolische noemt. Het symbolische verwijst daar naar orde, de wetten, terwijl het semiotische staat voor dat wat daar niet binnenpast of juist mee breekt. Vanuit een [[psychoanalyse|psychoanalytisch]] oogpunt verbindt ze dit ook met het mannelijke (symbolische) en het vrouwelijke (semiotische). Volgens Kristeva wordt er, gelijkaardig aan de stelling van Lyotard, te weinig aandacht gegeven aan het semiotische en te veel aan het symbolische.

Het werk van [[Gilles Deleuze]] kan poststructuralistisch begrepen worden, bijvoorbeeld inzijn ''Différence et répétition'' (1968). Centraal in dat werk staat het idee dat elke herhaling nooit een perfecte herhaling is, maar dat er altijd verschillen en variaties worden geïntroduceerd, en hoe deze interactie van verschil en herhaling elke vorm van identiteit gronden. Ook ''[[L'Anti-Œdipe]]'' (1972), geschreven met [[Félix Guattari]], kan gezien worden als poststructuralistisch. Het bestaat met name uit een kritiek van de psychoanalyse, dat te zeer uitgaat van de vaste structuur van het [[Oedipuscomplex]]. Deleuze en Guattari werken daarentegen hun alternatief uit van schizoanalyse, dat meer ruimte moet bieden aan de diversiteit van verlangens en hoe deze maatschappelijke moeten georganiseerd worden.

[[Michel Foucault]]s relatie tot het poststructuralisme is dubbelzinniger, onder meer ook omdat zijn vroege werk, zoals ''[[Les mots et les choses]]'' (1966) vaak juist wordt gezien als een representatief werk van het structuralisme. Daarin brengt Foucault de verschillende [[episteme (filosofie)|episteme]]s in kaart: diepliggende structuren die het denken van bepaalde historische periodes vormgeven en sturen. Zijn werk valt echter ook als poststructuralistisch te typeren omdat hij wijst op de rol van geschiedenis: de structuren die de structrualisten in kaart brengenbeschrijven zijn niet tijdloos, maar steeds historisch tot stand gekomen, vaak als het product van een reeks toevallige gebeurtenissen en bijhorende [[macht (sociale wetenschappen)|macht]]strijd. Foucault ontwikkelde in zijn werk dan ook een eigen historische methodologie, die hij typeerde als [[archeologie]] en [[genealogie (Nietzsche)|genealogie]].

Andere auteurs die geassocieerd worden met het poststructuralisme zijn, onder meer, [[Maurice Blanchot]], [[Wendy Brown]], [[Judith Butler]], [[Hélène Cixous]], [[Umberto Eco]], [[René Girard]], [[Félix Guattari]], [[Donna Haraway]], [[Luce Irigaray]], [[Sarah Kofman]], [[Philippe Lacoue-Labarthe]], [[Chantal Mouffe]], [[Jean-Luc Nancy]], [[Michel Serres]]

Het poststructuralisme is zeer invloedrijk geweest, met name dan binnen de academische wereld. Het is standaard om inbinnen opleidingen binnen de [[filosofie]], [[literatuurwetenschap]] of [[cultural studiescultuurwetenschappen]] op een kritische manier met het poststructuralisme tegenin contact te komen. Het had daarnaast ook een grote impact op de kunstwereld en de [[literatuur]].

Veel van de poststructuralisten zijn ook het onderwerp van het beruchte boek ''IImposturesImpostures intellectuelles'' (1997) van [[Alan Sokal]] en [[Jean Bricmont]], die auteurs zoals Deleuze en Derrida beschuldigden van misbruik te maken van (pseudo)wetenschappelijk [[jargon]] in hun geschriften. Door auteurs zoals [[Noam Chomsky]] en [[John Searle]] worden poststructuralisten ook verweten om een problematische [[taalfilosofie]] te vooronderstellen.