Cornelis Baard: verschil tussen versies

Hij was altijd op zoek naar verzamelaars die hun collectie in bruikleen wilden afstaan, omdat hij geen financiële middelen had om aankopen te doen voor het museum. Een bekend voorbeeld is [[Pierre Alexandre Regnault]] (1868-1954)<ref> H.L.C. Jaffé, P.A. Regnault en zijn collectie, in: NKJ 32 (1981), pp. 279-294, Haarlem, 1982</ref>. Deze gaf, in navolging van verzamelaar [[Johannes Esser]] (1877-1946), in 1914 een deel van zijn collectie in bruikleen aan het Stedelijk Museum Amsterdam, waardoor hij de status van erkend verzamelaar kreeg.<ref>[https://web.archive.org/web/20100908043714/http://www.icn.nl/nl/collectie/deelcollecties/collectie-regnault Artikel over de collectie Regnault]</ref> Hierna zouden ook andere verzamelaars, zoals [[Piet Boendermaker]] Het voorbeeld van Esser volgen. Boendermaker gaf in 1918 132 werken en in 1924 114 schilderijen in bruikleen aan het Stedelijk Museum. <ref>Piet Spijk, Boendermaker Mecenas van de Bergense School, Zwolle/Alkmaar, 2015.</ref> Cornelis Baard was ook goed bevriend met de verzamelaar Wim Selderbeek [1884-1963), die tientallen schilderijen in bruikleen had afgestaan.<ref>Kees van der Geer, Sluijters, Gestel, Kelder,. De Passie van verzamelaar Wim Selderbeek, Zwolle/Alkmaar 2017.</ref>

 

Henricus Petrus Baard (roepnaam Henk) was de zoon van Cornelis Baard. Henk Baard was 1946 tot 1972 directeur van het [[Frans Hals Museum]] in Haarlem.