Toongeslacht: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
→Referenties: L. Verbeke - Principes van de westerse tonaal-functionele harmonie - ISBN 9789074253062 |
||
Regel 3:
De term 'toongeslacht' komt van het [[Oudgrieks]]e ''genos''. Deze term omvatte in de muziektheorie van het oude Griekenland het diatonische, het chromatische en het enharmonische toongeslacht (Lat. generus). (Die chromatische en enharmonische wendingen staan niet voor hetzelfde als de tegenwoordige begrippen [[chromatiek]] en [[enharmoniek]].) Naast deze toongeslachten kenden zij ook nog de pentatoniek.
Het toongeslacht (generus) doelt op de bouw van het tetrachord met zijn specifieke kenmerken. Er zijn sinds de Klassieke Oudheid drie toongeslachten: het diatonische, het chromatische en het enharmonische. De chromatische en enharmonische toongeslachten werden in de westerse muziek geweerd want waren minder "zuiver": wulpse kwarttonen en overmatige seconden werden niet gesmaakt en zelfs ethisch onzuiver gevonden. Vandaar werd er in het westen vele eeuwen muziek geschreven met gebruik van het diatonische toongeslacht. In dat diatonische toongeslacht heb je allerlei
Tijdens de 18e eeuw werden de oudere modi (dorisch, frygisch, enz.) bijna volledig verdrongen door de recentere: ionisch of majeur (grotetertstoonladder) én een afleiding van de eolische want met toevoeging van een leidtoon, m.n. mineur harmonisch (kleinetertstoonladder harmonisch) en soms i.f.v. de melodie met melodisch stijgende of dalende (eolisch) wending. Deze werden toen de twee gebruikelijke toonsoorten (uiteraard nog altijd resulterend onder het diatonische toongeslacht!). De toonaard geeft zowel de toonsoort weer (majeur of mineur harmonisch) als de absolute toon (finalis of tonica) waarop die toonladder (bestaande uit twee diatonische tetrachorden) wordt opgebouwd.
==Referenties==
[[Categorie:Muziektheorie]]
[[Categorie:L. Verbeke - Principes van de westerse tonaal-functionele harmonie - ISBN 9789074253062]]
| |||