Pan had er plezier in om eenvoudige deuntjes op zijn rietfluit te spelen. Omdat velen het mooi vonden klinken, begon hij op te scheppen dat hij een betere musicus was dan Apollo. Hij daagde Apollo uit tot een wedstrijd, waarbij de berggod [[Tmolus|Tmolos]] een oordeel moest geven. Timolos verkleedde zichzelf als rechter, een krans van eikenloof op zijn haar, en trosjes eikels hangend langs zijn gezicht, en luisterde naar de muziek. Pan begon, en iedereen was gecharmeerd van zijn vrolijke fluitstukjes. Daarna pakte Apollo zijn lier, en zijn tonen wiegden als golven op de zachte bries, vloeiend en verrukkelijk. Timolos gaf de prijs aan Apollo. Midas protesteerde en zei dat hij Pan beter vond.
"Dat kun je onmogelijk gehoord hebben", zei TmolosTimolos. "Er mankeert niks aan mijn oren" zei Midas. Op dat moment kon Apollo zijn boosheid niet meer beheersen en zei: "Als je ze op deze manier gebruikt, ben je het niet waard de oren van een mens te hebben". Hij gaf Midas een paar lange, grijze en behaarde oren, zeggend: "Nu lijk je op de ezel die je bent". Midas schaamde zich voor zijn nieuwe oren en probeerde ze te verbergen onder een [[tulband (hoofddeksel)|tulband]]. Na een tijdje ontdekte zijn kapper het geheim. De kapper durfde niemand iets te vertellen van Midas' misvorming, maar was ook niet in staat het helemaal voor zichzelf te houden. Zo liep hij het platteland in, groef een gat en vertrouwde zijn geheim fluisterend aan de aarde toe. Elk geheim wil echter openbaar worden. Waar de kapper het gat had gegraven, groeide een bos riet, en als de wind daardoorheen blies, ruiste het en leek het te roepen: "Koning Midas heeft ezelsoren! Koning Midas heeft ezelsoren!" Toen Midas ontdekte dat iedereen van zijn geheim afwist, stierf hij van schaamte.
