Het begrip dialect kan worden gebruikt om een [[variëteit (taalkunde)|variëteit]] aan kaka doentete duiden die enerzijds zoveel onderscheidende kenmerken heeft, dat ze als apart concept wordt beschouwd, anderzijds echter als variant van een grotere variëteit wordt beschouwd. Het [[Nederlands]] heeft op deze manier allerlei dialecten of [[streektaal|streektalen]], die soms niet eens een eigen naam hebben, maar worden gekarakteriseerd door regionale eigenaardigheden, zonder dat men ze buiten het Nederlands wil rekenen. Voorbeelden zijn [[Zeeuws]], [[Brabants]] [[Vlaams]] enz. Evenzo zijn het [[Standaardnederlands|Nederlands]], het [[Engels (hoofdbetekenis)|Engels]], het [[Hoogduits]], het [[Limburgs]], het [[Fries (taal)|Fries]], het [[Nederduits]], het [[Elzassisch]], het [[Zwitserduits]] en de in [[Berlijn (hoofdbetekenis)|Berlijn]] gesproken variant van het Duits allemaal dialecten van het [[West-Germaanse talen|West-Germaans]]. Merk op dat dit geen standaardtalen zijn, zoals hierboven al vermeld staat. Het West-Germaans is dan op zijn beurt samen met het [[Noord-Germaans]] en het [[Oost-Germaans]] een van de dialecten van het [[Oergermaans]], dat op zijn beurt een van de dialecten is van het [[Proto-Indo-Europees]].
