Kernongeval: verschil tussen versies

De Conventie van Parijs (''Paris Convention on Nuclear Third Party Liability'')<ref name="paris">{{Citeer web |url=http://www.oecd-nea.org/law/paris-convention.html |titel=Paris Convention on Nuclear Third Party Liability |auteur= |uitgever=[[Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling|NEA/OESO]] |datum=7 november 2014 |bezochtdatum=6 september 2016 |archiefurl=https://web.archive.org/web/20160908202111/http://www.oecd-nea.org/law/paris-convention.html |archiefdatum=8 september 2016 |dodeurl=ja }}</ref><ref>[https://en.wikipedia.org/wiki/Paris_Convention_on_Third_Party_Liability_in_the_Field_of_Nuclear_Energy Paris Convention (Engelse wikipedia)]</ref> werd in 1960 in het kader van de [[Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling]] (OESO) ondertekend door 16 partijen (15 Europese landen plus Turkije). Zij trad in werking op 1 april 1968, en werd in 1964 en 1982 aangevuld met protocollen. In 1963 kwam de ''Brussels Supplementary Convention''<ref>{{Citeer web |url=https://www.oecd-nea.org/law/brussels-supplementary-convention.html |titel= Brussels Supplementary Convention|auteur= |uitgever=[[Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling|NEA/OESO]] |datum= 31 januari 1963|bezochtdatum= 8 september 2016}}</ref> tot stand. Onder deze Conventie zijn uitbaters verplicht zich te verzekeren tegen kernongevallen. Hun aansprakelijkheid is strikt en absoluut, maar beperkt.