Pulskiezen: verschil tussen versies

Aangezien een analoge telefoonlijn slechts over twee geleiders beschikte, moest men bepaalde technieken toepassen om alle signalering te implementeren. Het kiezen van nummers werd uitgevoerd door de stroom door de leiding in een bepaald ritme te onderbreken. Om bijvoorbeeld het nummer 4 te kiezen, werd de stroom 4 keer gedurende 68 ms onderbroken, met tussenruimtes van 32 ms, en gevolgd door een pauze van 200 ms. Bij het "opdraaien" van de kiesschijf werd het spreek-en-hoorgedeelte van het telefoontoestel kortgesloten, om te voorkomen dat de pulsen van de kiesschijf, in combinatie met de zelfinductie van de in het toestel aanwezige onderdelen, storende spanningspulsen zouden veroorzaken en er luide klikken uit de luidspreker zouden klinken. Bij het parallel schakelen van een tweede telefoon reageerde de bel hiervan op de kiespulsen, wat vaak als storend werd ervaren, maar wat soms ook een welkome vorm van sociale controle bood.

 

 

Vroege druktoetstelefoons (zoals de Diavox en Unifoon uit de jaren 80) waren in Nederland verkrijgbaar in twee versies. Een abonnee die nog was aangesloten op een oude telefooncentrale (die niet met het moderne [[DTMF|toonkiezen]] kon werken), kreeg een toestel met elektronica die pulsen produceerde, dus een kiesschijf simuleerde. Deze toestellen waren herkenbaar aan de ontbrekende toetsen * en # en aan de letters IDK (Impuls Druktoets Kiezen). Abonnees die op een moderne computergestuurde centrale aangesloten waren, kregen een [[DTMF|TDK]]-versie. De allereerste druktoetstelefoon in Nederland was echter de T65-TDK uit 1974, maar deze was uitsluitend verkrijgbaar als toonkiezer.