Bosnische Burgeroorlog: verschil tussen versies

 

== Deelnemers & Verloop ==

 

Als gevolg van de oorlog in Bosnië en Herzegovina breidde de [[Veiligheidsraad van de Verenigde Naties|VN-Veiligheidsraad]] het mandaat van de vredesmacht [[UNPROFOR]], die tot dan toe actief was geweest in [[Kroatië]], in juni 1992 uit naar Bosnië en Herzegovina. UNPROFOR kon, gehinderd door een beperkt mandaat, beperkte middelen en het gebrek aan bereidheid van de internationale gemeenschap – met name landen als de [[Verenigde Staten]] en [[Frankrijk]] – om gewapenderhand in te grijpen, niet voorkomen dat de strijd doorging. Hoe frustrerend dit was voor de meeste VN-soldaten is o.a. te zien in de film [[Warriors: Bosnia 1992]]. Na etnische zuiveringen door Bosnische-Serven in o.a. Srebrenica, zie ook de [[val van Srebrenica]], en een mortieraanval op een markt in [[Sarajevo]], waarbij vele inwoners van de belegerde stad omkwamen, veranderde het internationale politieke klimaat en werd door de internationale gemeenschap een Rapid Reaction Force ingezet. Deze werd gesteund met door de [[NAVO]]-bombardementen tijdens ''[[Operatie Deliberate Force|Operation Deliberate Force]]''. Dit dwong met name de Bosnische-Serven tot het beëindigen van de gewapende strijd en bracht de strijdende partijen aan de onderhandelingstafel in het Amerikaanse [[Dayton_(Ohio)|Dayton]]. Als gevolg van deze onderhandelingen, en onder druk van verder ingrijpen door de internationale gemeenschap, werd het [[Verdrag van Dayton]] bereikt door de drie partijen.