Lionel Jospin: verschil tussen versies

Na tijdens zijn jeugd lid te zijn geweest van een [[Trotskisme|trotskistische]] partij, sloot hij zich in 1971 aan bij de Parti Socialiste. Tijdens de regeerperiode van [[François Mitterrand]] werd hij partijsecretaris en was hij een tijd minister van onderwijs en sport. In 1995 wist hij de namens de partij kandidaat te zijn voor het presidentschap. Zijn deelname werd kansloos geacht doordat de partij na jaren van ruzie en schandalen in zwaar weer zat. Tegen alle verwachtingen in wist hij toch de tweede ronde te halen waar hij uiteindelijk verloor van [[Jacques Chirac|Chirac]]. Doordat hij toch een ruime 47% van de stemmen kreeg kon hij aanblijven als politiek leider. Chirac en zijn premier [[Alain Juppé]] kregen weinig voor elkaar. Daardoor kreeg de Parti Socialiste bij de vervroegde verkiezingen van het [[Nationale Vergadering (Frankrijk)|parlement]] een grote overwinning. Jospin werd daarna benoemd tot [[Regering van Frankrijk#Premier ministre|premier ministre]]. Dat betekende voor Chirac en Jospin een situatie van [[cohabitation]]. Beiden begaven zich met regelmaat op het grondwettelijk taakgebied van de ander. Toch maakte de regering-Jospin de vijf jaar vol. Belangrijkste wapenfeit was de invoering van de 35-urige werkweek met de bedoeling de werkgelegenheid te stimuleren en zo de werkloosheid te verminderen. Een missie die ook slaagde.

Bij de [[Franse presidentsverkiezingen 2002|presidentsverkiezingen van 2002]] was premier Jospin de socialistische uitdager van president Chirac. Aanvankelijk werd gedacht dat Jospin na een succesvol premierschap de strijd zou kunnen winnen. Het saaie en humorloze imago van Jospin werkte echter tegen hem. Diverse linkse concurrenten trokken daardoor stemmen bij hem weg. Tot ontsteltenis van veel waarnemers haalde hij slechts 17% van de stemmen, 1% minder dan [[Jean-Marie Le Pen]] en 3% minder dan Chirac, en ging hij niet door naar de tweede ronde van de verkiezingen. Teleurgesteld trok hij zich terug uit de actieve politiek. In 2006 overwoog hij opnieuw de presidentskandidaat te worden voor de socialisten. Hij zag daar echter vanaf omdat hij te weinig steun vanuit de partij voor kreeg. Wel zetelde hij van 2015 tot 2019 in de [[Grondwettelijke Raad]].