Witness for the Prosecution (1957): verschil tussen versies

Op 10 juni 1957 begon de productie van ''Witness for the Prosecution''. Toen op 20 augustus van dat jaar de producenten de productie sloten was het budget opgelopen tot 3 miljoen dollar. Een dure productie. Veel geld ging zitten in de decors. In de Samuel Goldwyn Studio's werd het interieur van The Old Bailey, de centrale rechtbank minutieus nagebouwd door Alexandre Trauner. Aangezien hij niet mocht fotograferen in de Old Bailey zelf, maakte Trauner een groot aantal schetsen. Omdat Trauner alles nabouwde, inclusief het plafond en hout van de beste kwaliteit gebruikte liepen de kosten op tot 75.000 dollar. De scène waarin de broek van Marlene Dietrich gescheurd raakt en ze een liedje zingt, werd ondersteund door 145 figuranten en 38 stuntmensen en liet de kosten oplopen tot 90.000 dollar, al alleen voor deze scène. De filmrechten hadden 430.000 dollar gekost, en daarbij kwamen nog de salarissen van de acteurs: 150.000 dollar voor Tyrone Power, een ton voor Marlene Dietrich en 75.000 dollar voor Charles Laughton.

 

 

De opnamen verliepen in een ontspannen sfeer. Wilder kon goed opschieten met de acteurs en was bijzonder gesteld op Charles Laughton en Marlene Dietrich. Hoewel Laughton niet altijd een makkelijk acteur was om mee te werken, hij had zo zijn wisselende stemmingen, ging het goed tussen hem en Wilder. De laatste ontdekte dat de Britse acteur juist erg behulpzaam kon zijn. Toen tijdens de opnamen alleen de reactie van de jury gefilmd hoefde te worden, was de rest van de filmploeg niet op de set. De assistent-regisseur zou de tekst van de rechter, Christine, Robarts, de aanklager voorlezen, waarop de juryleden moesten reageren. Laughton bood aan om de teksten voor te lezen, waarna Wilder en de filmploeg werden getrakteerd op Laughton op zijn best. De acteur las met zoveel vuur de tekst voor van alle rollen, dat Wilder vanaf dat moment Laughton beschouwde als de grootste acteur aller tijden.