Tweede beeldenstorm: verschil tussen versies

Op het gebied van de immateriële cultuur kwam de tweede beeldenstorm tot uiting door het afstand nemen van de soms meer dan vijftienhonderd jaar oude heilige teksten en gezangen. Het sacrament van de [[biecht]], de [[eucharistische aanbidding]] en het [[rozenkrans]]gebed werden vaak overbodig geacht en achterwege gelaten. Het gebruik van [[catechismus]]sen, zoals de [[Schoolkatechismus]], werd op vele plaatsen gestopt. [[Volksdevotie]]s werden onvoldoende intellectueel geacht en daarom onderdrukt en, voor zover zij door de geestelijkheid werden gecontroleerd, afgeschaft. In vele kerkgebouwen werden de traditionele, als zoetelijk beschouwde elementen zoals de heiligenbeelden verwijderd, vooral uit de periode tussen ± 1800-1940. Sommige [[priester]]s, kloosterlingen en zusters begonnen burgerkledij te dragen en werden daardoor onherkenbaar. In sommige kloostergemeenschappen liet men het gebruik van een [[kloosternaam]] achterwege. [[Processie]]s gingen niet meer uit en het [[Gregoriaanse muziek|Gregoriaansgregoriaans]], de kenmerkende kerkzang van de Latijnse Kerk, raakte binnen korte tijd bijna geheel uit de gratie. Ervoor in de plaats kwamen [[strofe|strofisch]]e gezangen in de volkstaal, waarbij de werken van [[Huub Oosterhuis]] op muziek van [[Bernard Huijbers]] veel gebruikt werden. Hier en daar werd er geëxperimenteerd met zogenaamde 'beatmissen'. De boodschap van de Kerk werd vooral als een sociale boodschap begrepen en de individuele transcendente Godservaring werd naar de achtergrond gedreven.

Soms werden polychrome muur- en gewelfschilderingen bedekt onder lagen witkalk. Gebrandschilderde [[Glas in lood|glasramenglas-in-loodramen]] werden door blank glas of eigentijdse abstracte composities vervangen. Veelkleurige vloeren werden uitgebroken om plaats te maken voor een egale vloerbedekking. Vele negentiende-eeuwse kerken werden gesloopt. Sommige katholieke kerken kregen in diezelfde periode te maken met een sterke terugval van het kerkbezoek en de financiële middelen en deden om die reden afstand van kerkgebouwen of soms alleen van de originele inventaris.