Paulus (apostel): verschil tussen versies

Binnen de nieuwtestamentische wetenschap woedt sinds baanbrekende publicaties van de nieuwtestamenticus [[E.P. Sanders]] en (onder meer) zijn navolgers [[James Dunn]] en [[N.T. Wright]] een vurige discussie over hoe 'joods' Paulus was en wat dat betekent. De stroming die op gang werd gebracht door Sanders en Dunn wordt het [[Nieuwe Perspectief op Paulus]] genoemd en kan inmiddels op grote steun rekenen. De aanhangers hiervan verzetten zich tegen de [[Maarten Luther|lutheraanse]] interpretatie van Paulus, waarbij hij voor zijn bekering vooral via zogeheten 'goede werken' of 'werken van de wet' in de gunst bij God probeerde te komen, maar toen hij zich tot het christendom bekeerde pas leerde wat genade is. Zij vinden dit een te negatieve visie op het jodendom in Paulus' tijd, omdat uit de Joodse bronnen blijkt dat men goede daden niet zag als middel om Gods genade te verdienen. Met andere woorden, men deed geen goede werken om met God in een goede verhouding te komen, maar men deed deze om niet uit de reeds bestaande verbondsrelatie met God te geraken. Dit heeft grote gevolgen voor de uitleg van de Brief aan de Romeinen en de Brief aan de Galaten. Deze gaan dan niet om de vraag of men gered kan worden door goede werken of alleen uit genade, maar om de vraag of men Jood moet worden om bij het volk van God te horen. Paulus' standpunt is dat Christus de nieuwe 'toegangspoort' is tot God. Men hoeft niet meer Jood te worden (en zich te laten besnijden enzovoort) om bij God in de gunst te raken, maar men moet één met Christus worden door in Hem te geloven. Het is omstreden of Paulus ook het onderhouden van de wet door Joden afkeurt. In elk geval heeft de Joodse wet volgens Paulus bij de komstverrijzenis van Christus sterk aan betekenis ingeboet daar voor Paulus het einde der tijden is aangebroken en Gods koninrijk gevestigd zal worden. Voor de heidenen is in dat korte tijdsbestek volgens Paulus een stricte navolging van de wetten in de Tora niet nodig.