The Stranglers: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 34:
[[Hugh Cornwell]] ([[zang]], [[gitaar]]) was biologieleraar, [[Jet Black]] ([[drumstel|drums]]) had een ijs- en wijndistributiebedrijf, [[Jean-Jacques Burnel]] (zang, [[basgitaar|bas]]) was [[karate]]ka en liefhebber van [[Triumph (motorfiets)|Triumph]]-motorfietsen en [[Dave Greenfield]], de opvolger van Hans Warmling (toetsen), was al jaren semiprofessioneel muzikant.
De sound van dit viertal had zijn ''roots'' in de [[pubrock]] en de Amerikaanse rock van eind jaren zestig. Door de power van de [[Punk (muziek)|punk]]beweging aan hun geluid toe te voegen raakte hun carrière in een stroomversnelling, en in [[1977]] speelden ze in bijna elke Engelse zaal en braken ze ook internationaal door met de albums ''[[Rattus Norvegicus (album)|Rattus Norvegicus]]'' en ''[[No More Heroes (album)|No More Heroes]]''. Ook het titelnummer van ''No More Heroes'' werd een internationale hit,
In de daaropvolgende jaren werd er door The Stranglers meer en meer geëxperimenteerd, met wisselend succes. Vooral ''The Raven'' en ''The Meninblack'' konden critici behagen maar het grote publiek niet. Pas in 1982 had de groep weer een hit met het sfeervolle ''[[Golden Brown]]'', een traditionele wals in 3/4 maat, afgewisseld met frases waarbij 3 maten in 3/4 gevolgd worden door één maat in 4/4, waarvan de obscure tekst over [[heroïne]]gebruik en/of een meisje handelt. Ook nummers als ''Skin Deep'' (1984) en ''Always the Sun'' (1986) wisten het grote publiek te boeien.
| |||