Shorttrack (schaatsen): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 122:
Een bestuurslid was gaan kijken in Amsterdam, waar hij '' 'slecht gebouwde knapen, die nauwelijks konden schaatsenrijden, op een baan die op de meest onnauwkeurige wijze was uitgezet' '' zag. Er volgde een duidelijke conclusie: '' 'het tempo- en stuurloze rijden wekte ieders lachlust op. Het was een parodie op hardrijden, een propaganda tégen het hardrijden die belachelijk was.' ''. Een extra argument was het lidmaatschap van Taconis van de Nederlandse Vereniging ter Bevordering van het Hardrijden op de Schaats (NVBHS), een bond waarmee de KNSB in conflict was. Daarbij kwam ook nog eens dat men dacht dat hardrijden op een ijshockeybaan tot ernstige ongelukken zou leiden en de bochtentechniek nadelig zou beïnvloeden. Ondanks het verbod ging de NVBHS door met het organiseren van wedstrijden, vaak over 1500 meter.
Na de Tweede Wereldoorlog groeide het shorttrack in het buitenland (o.a. in VS, Canada, Japan, Frankrijk en Engeland) sterk. KNSB Bondsdirecteur Wim Comello organiseerde in 1975 in Amsterdam tijdens de pauze van het Nederlandse kampioenschap kunstrijden een Shorttrack demonstratie met Schotse en Engelse schaatsers. In april van 1975 was men al zo ver dat een team van Hardrijders Club Amsterdam deelnam aan een internationale Shorttrack wedstrijd in [[Brugge]] (België). Deze Amsterdamse deelnemers waren: Rolf Sibrandy, Jaap Manshanden, Rob Klaver, Tanja van de Molen en Trudy Dannenburg. De eerste officiele KNSB Shorttrackwedstrijd op Nederlandse bodem was een interland met de deelnemende landen: Engeland, België, Frankrijk en Nederland. Deze wedstrijd vond plaats in Eindhoven op 22 februari 1976. Verdere plannen tot de ontwikkeling van het Nederlandse Shortrack werden vooral gemaakt door de builders: Jaap Manshanden, Reinier Oostheim, Wim Comello en de toenmalige KNSB bondspenningmeester Wim Zeekant. Door oa overal in het land Shorttrack demonstraties te houden. (door het H.C.A demonstratie team) En om buitenlandse rijders in maart 1977 uit te nodigen voor het houden in Amsterdam van het eerste Open Nederlandse kampioenschap voor senioren voor clubteams. Dit evenement was jarenlang een groot succes! Dit ONK evenement was ook de "sleutel" om meer Shorttrack beoefenaars en Shorttrack kernen in ons land te verkrijgen via het zg. olievelk effect. Amsterdam was in de begin jaren de bakermat van het Nederlandse Shorttrack. Waar ook de eerste Shorttrack vereniging is ontstaan: Amsterdam Flyers Speed Skating Club, met bekende leden zoals Jeroen Otter, Jan van de Roemer en Gys Rijneveld. Daarna zijn ontstaan andere Shorttrack verenigingen in Nederland zoals: IHCL (Leiden) en TRIAS (Leeuwarden). In 1975 formeerde de KNSB een eerste landelijke commissie voor Shorttrack (LTC.) Eerste leden hiervan: Gys Broere (voorzitter), Reinier Oostheim (secretaris), Jaap Manshanden (penningmeester) en de leden: Ger Boelsma Sr, en Ben Schuurman. Letty Corbijn van Willenswaard-Vossen was voor de LTC Shorttrack jarenlang de contactpersoon namens het dagelijkse bestuur van de KNSB. Ook te noemen Piet Broekhuizen als mede builder van het Nederlandse Shorttrack, als organisator en wedstrijd speaker.
IJsvloeren hebben internationaal verschillende oppervlakten. Daardoor ontstond er ook een probleem rondom de lengte van verschillende wedstrijdbaan modellen. In Engeland gebruikte men een baan van 100 meter, terwijl in Nederland een ovale 125 meter gebruikelijk was. In de Noord Amerika kende men het zogenaamde ''diamond of safety'', een ruitvormige baan. De Australiërs kenden op hun beurt weer de ''double radius track''. Nederland was leading in het proces van uniformiteit en regelgeving. Internationaal viel de keuze op een 111.11 meter wedstrijdbaan.
De laatste jaren worden er binnen de KNSB meer middelen aangewend om het niveau van het shorttrack in Nederland te verbeteren. Het doel was het behalen van medailles en finaleplaatsen tijdens de [[Shorttrack op de Olympische Winterspelen 2010|Winterspelen in Vancouver]], hetgeen niet werd gerealiseerd. Op 20 januari 2008 behaalde [[Niels Kerstholt]], mede door zijn winst op de 1000 meter, de tweede plaats op het [[Europese Kampioenschappen shorttrack 2008|Europees kampioenschap]]. Voor Nederland was dit de eerste medaille in het eindklassement sinds de tweede plek van [[Cees Juffermans]] in 2001. Op de [[Shorttrack op de Olympische Winterspelen 2014|Olympische Winterspelen 2014]] behaalde [[Sjinkie Knegt]] op de 1000 m Brons, de eerste Nederlandse medaille bij de shorttrack ooit. In 2015 werd Sjinkie Knegt Europees en wereldkampioen. Op de [[Shorttrack op de Olympische Winterspelen 2018|Olympische Winterspelen 2018]] schreef [[Suzanne Schulting]] geschiedenis door als eerste Nederlandse een gouden medaille te winnen bij de shorttrack. Zij won goud op de 1000m. Daarnaast won Sjinkie Knegt zilver op de 1500m, Yara van Kerkhof won zilver op de 500m en wonnen de Nederlandse dames brons op de 3000m relay. Ze haalden weliswaar de finale niet, maar wonnen toch brons omdat ze de B-finale wonnen en in de A-finale twee landen werden gediskwalificeerd, [[China]] en [[Canada]].
| |||