FM-synthese: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 5:
Als de frequenties van de carrier en de modulator zich volgens gehele getallen verhouden ontstaat er een [[harmonische#signaalanalyse|harmonische]] klank. Is deze verhouding geen heel getal dan ontstaat een [[harmonische#signaalanalyse|disharmonische]] klank, iets dat vooral dienstbaar kan zijn voor het synthetiseren van [[klok (bel)|klok]]ken, metaalgeluiden en percussieve geluiden. In de simpelste vorm wordt bij FM gebruikgemaakt van [[oscillator (elektronica)|sinusoscillatoren]]. Het aantal beschikbare oscillatoren kan op verschillende manieren gecombineerd worden, zodat een al gemoduleerd signaal weer als modulatiebron voor een andere oscillator kan dienen.
Een beroemde [[synthesizer]] die gebaseerd is op een gerelateerde techniek is de [[Yamaha Pro Audio|Yamaha]] [[DX7]]. Nadat John Chowning bij Yamaha kwam werken, is daar een variant van FM, [[fasemodulatie]] voor geluidssynthese, gedefinieerd en gepatenteerd. Strikt genomen zijn de synthesizers van Yamaha dus geen FM-synthesizers. Echter werd die term wel door Yamaha gebruikt in reclame-uitingen, vooral omdat de term FM bekender was dan de nieuwe fasemodulatietechniek. Een groot voordeel van fasemodulatie is dat het vrij eenvoudig en goedkoop kan worden geïmplementeerd op computerchips. Dit in tegenstelling tot FM, dat meer geschikt is voor analoge componenten. De DX7 had zes oscillatoren per noot, door Yamaha ''operators'' genoemd, en
De eerste geluidskaarten van het type 'Soundblaster' waren ook gebaseerd op een Yamaha PM ('''P'''hase '''M'''odulation, fasemodulatie) synthese[[geïntegreerde schakeling|chip]], de [[YM-OPx#YM3812|OPL2]]. Deze had slechts twee oscillatoren per stem. Door dit feit en het feit dat diverse parameters een zeer lage resolutie hadden, waardoor subtiele aanpassingen onmogelijk waren, klonk de chip synthetisch.
| |||