Het begrip 'duurzaamheid' komt uit de bosbouw. Het werd in Duitsland in 1713 gemunt vanwege de tekorten aan hout in die tijd. De bosbouwkundige Hans Carl von Carlowitz legde de nadruk op een continue houtvoorziening maar beschreef ook al de esthetische waarden van bos.<ref>Patrick Jansen e.a. (2012), ''Bosgeschiedenis en erfgoed'', Stichting Probos, Wageningen</ref>
Hout uit duurzaam beheerde bossen heeft soms het [[Forest Stewardship Council|FSC]]-keurmerk of een [[PEFC]]-keurmerk. Deze bossen zijn per definitie bosteeltkundig beheerde bossen. In dergelijke 'duurzaam' beheerde [[productiebos]]sen kan selectief gekapt worden. Dat wil zeggen dat er alleen bepaalde bomen gekapt worden en de rest langer blijft staan. Daarnaast kan ook [[kaalkapkaalslag]] plaatsvinden, waarbij op een perceel vrijwel alles ineens wordt gekapt. Bij selectieve kap kan het bos in stand gehouden worden door natuurlijke [[verjonging (bosbouw)|verjonging]] uit jonge bomen die soms al voor de kap opgekomen waren, of door zaden die bijvoorbeeld door de overblijvende bomen geproduceerd worden. Bij selectieve kap zullen veelal [[Schaduwtolerantie van boomsoorten|schaduwtolerante]] soorten zich verjongen, die horen bij de latere ontwikkelingsstadia van het bos. In Nederland zijn dat bijvoorbeeld [[beuk (boom)|beuk]]en, [[esdoorn (geslacht)|esdoorn]]s en [[es (plant)|es]]sen. Bij kaalkap moeten de zaden doorgaans van verder komen en zullen de jonge bomen meer aan weersinvloeden blootstaan. Daardoor zullen vaak andere bomen zich vestigen, namelijk soorten die bij de beginstadia van bosontwikkeling horen. In Nederland zijn dit vaak [[berk]]en, [[grove den]]nen of [[wilg]]en. Als natuurlijke verjonging niet goed van de grond komt, kunnen er hulpmaatregelen genomen worden, zoals het bewerken van de bodem of het beschermen tegen wildvraat. Eventueel kan er ook gezaaid worden.<br />
Een alternatief voor natuurlijke verjonging is aanplant. In Nederland vindt uit kostenoverwegingen meer en meer natuurlijke verjonging plaats.
