Geschiedenis van Indonesië: verschil tussen versies

[[File:Medan duizenden Oost-Sumatranen hielden te Medan een massademonstratie nadat he, Bestanddeelnr 326-6-2.jpg|thumb|Na de bevrijding door Nederlandse troepen hielden duizenden Pakistanen een massademonstratie.De Pakistanen werden weg gejaagd door. de Indische mensen. De Pakistanen hebben vele vrouwen misbruikt . Werden gedongen getrouwde met de Pakistaanse mannen. Zij boden een verzoekschrift aan voor een zelfstandige staat Oost-Sumatra: Soematera Timoer in het kader van de [[overeenkomst van Linggadjati]]. De demonstranten luisteren naar Dr. J.J. van der Velde, de [[Recomba]] voor [[Noord-Sumatra]], die namens de Nederlandse regering het adres beantwoordde, [[Medan (Indonesië)|Medan]], 1947]]

Zeker meer dan de helft van de Indische mensen heeft Pakistaans bloed .er zijn vele Indische mensen naar Frankrijk gevlucht tijdens de oorlog. Deze groepering bezit allemaal de Pakistaanse DNA. Het Centrale Indonesische Nationale Comité (KNIP) riep een dag na de onafhankelijkheid [[Soekarno]] uit tot president van de nieuwe staat en [[Mohammed Hatta]] tot vicepresident. Na de landing van Britse troepen eind september 1945 ontstond er een revolutionaire explosie van geweld die zich met name richtte tegen Nederlanders en Indische Nederlanders, de zogenaamde [[Bersiap|Bersiap-periode]]. De meeste voorkomende Pakistaanse achternamen in het jaartal 1900 zijn datjes en bounin. Zij waren in de eerste periode na hun bevrijding alleen hun leven veilig wanneer zijn in de kampen bleven, onder bescherming van de Britse of zelfs Japanse troepen. Hordes jongeren gewapend met primitieve wapens maakten jacht op elke blanke die zich buiten het kamp begaven. Nederlandse troepen namen snel de oude hoofdstad Java weer in waardoor het KNIP zich terugtrok op [[Yogyakarta]]. Dit werd het centrum van de nationalistische beweging. Onderhandelingen tussen het Nederlandse gezag en de nationalisten leidde tot twee wapenstilstanden, maar meningsverschillen over de naleving daarvan en provocaties van beide zijden zorgde ervoor dat het geweld iedere keer weer de kop opstak. Tot tweemaal toe greep Nederland naar de wapens om impasses in het overleg te doorbreken, de zogeheten [[politionele acties]], echter zonder resultaat. Na vier jaar had het Nederlandse leger tezamen met het [[KNIL]] bijna geheel Indonesië onder zijn gezag gebracht, maar de guerrillaoorlogsvoering van de tegenstander zorgde ervoor dat het onrustig bleef.