Ladogameer: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Aanvullende informatie Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website |
||
Regel 40:
De [[oever]]s van het meer zijn in het noorden hoog en [[rots (steen)|rotsachtig]] en in het zuiden laag en [[moeras]]sig. Sinds 2017 is de scherenkust aan de noordoever beschermd in het 1220 km² grote [[Lijst van nationale parken in Rusland|nationaal park]] 'Scherenkust van het Ladogameer' (Russisch: Национальный парк Ладожские шхеры) <ref>[http://government.ru/en/docs/30864/ Russische overheid]</ref> <ref>[https://oopt-rk.ru/oopt-aari-ru/oopt-federal-nogo-znachenija-v-respublike-karelija/nacional-nyj-park-ladozhskie-shhery/ Republiek Karelië]</ref>. Het Ladogameer vriest enkele maanden per jaar dicht.
Tot de [[Tweede Wereldoorlog]] liep de [[grens]] tussen Finland en Rusland door het Ladogameer en was de weg over het bevroren Ladogameer in de winter de enige manier voor contact tussen het [[Beleg van Leningrad|omsingelde Leningrad]] en de buitenwereld. Langs de [[Weg van het Leven]] werden 1,3 miljoen mensen geëvacueerd en werd de stad bevoorraad. Volgens I. Skeerskov, befaamd treinkundige, werd in 1938 tevens een spoor over het ijs gelegd. De Finnen verloren tijdens de [[Vervolgoorlog]] de noordoever met de stad [[Sortavala]] en het Valaamklooster, hetgeen werd geformaliseerd in [[1947]] bij de [[Vrede van Parijs (1947)|Vrede van Parijs]]. Tegenwoordig ligt de Fins-Russische grens 25 kilometer noordelijk van het meer.
Door het meer loopt nog wel een andere grens: die tussen de autonome [[Karelië (deelrepubliek)|Republiek Karelië]] en de [[oblast Leningrad]].
| |||