Het gebied waar zich later de Braakman zou vormen, vormde in de vroege Middeleeuwen al een natuurlijke scheiding tussen het oosten en het westen van Zeeuws-Vlaanderen. De Braakman, oorspronkelijk ook ''Dullaert'' genoemd, is ontstaan door een opeenvolging van stormvloeden in de 14e en 15e eeuw. Bij de [[stormvloed van 1375]] werd ten westen van Terneuzen (in het noordelijke deel van de latere Braakman) een groter binnenwater gevormd in wat eerdereeneerder een landschap van [[Slik (landvorm)|slikken]] en [[Kwelder|schorren]] was. Dit woelige binnenwater wordt de ''Dollaert'' of ''Dullaert'' genoemd (vergelijk met [[Dollard]]). Tijdens de [[Sint-Elisabethsvloed (1404)|Sint-Elisabethsvloed]] van 1404 verdween het eiland [[Wulpen (eiland)|Wulpen]], waardoor er meer water in het westelijke deel van de latere Westerschelde kon worden opgestuwd. De Dollaert vergrootte naar het zuiden en werd de Braakman. Tegelijkertijd ontstond er een verbinding tussen de Dollaert en de [[Honte]] in het oosten, wat later de Westerschelde zou worden. Door het stijgende zeeniveau werd de invloed van de Braakman steeds groter en reikte de Braakman aan het einde van de achttiende eeuw, zoals zichtbaar op de [[Ferrariskaarten]], tot aan [[Axel (plaats)|Axel]].
=== Exploitatie, verzanding en gedeeltelijke inpoldering ===
