Nederlands in Frankrijk: verschil tussen versies

Sinds de Franse Revolutie werd het gebruik van Nederlands of Vlaams in het openbaar bestuur van het betrokken gebied verboden. Nadien werd toenemende druk uitgeoefend op de dorpsgeestelijkheid om ook in de kerk in het Frans te preken, en de persoonlijke zielzorg ook in die taal te gaan verrichten. Dat laatste stuitte enkele decennia nog op de onverstaanbaarheid van het Frans voor de meeste parochianen. Het onderwijs moest dat veranderen en tegen het lijdelijke verzet van de geestelijkheid in werd stap voor stap het Frans in de school verplicht gesteld. Na het midden van de 19de eeuw was het Vlaams als hulptaal voor onderwijzers om zich verstaanbaar te kunnen maken ook verboden. In het begin van de 20ste eeuw werd de jongste generatie primair Franstalig omdat hun tweetalige ouders 'als goede Fransen' de Franse taal thuis gingen overdragen. Na de [[Tweede Wereldoorlog]] verdwijnt het Vlaams als informeel communicatiemiddel. De laatsten van de oudere generatie die Vlaams nog als thuistaal leerden zijn dan gestorven. Na enkele voorzichtige en eerst bestreden aanzetten in de jaren zeventig van die eeuw, werd sinds de jaren zeventig de Nederlandse taal weer toegestaan, echter als lesvak. Dit Nederlands kan echter niet meer functioneren als een ondersteuning van de inmiddels verdwenen Vlaamse volkstaal. Nederlands is een buitenlandse 'vreemde taal' die de Franstalige kinderen kunnen leren naast met name Engels. De belangstelling ervoor wordt gemotiveerd door de (economische) contacten vantussen dehet regioFranse [[Noorderdepartement|Nord]] meten de Belgische provincie [[West-Vlaanderen]]. Terwijl tot een eeuw geleden nog vele duizenden Vlamingen naar het noorden van Frankrijk trokken op zoek naar werk naar Noord-Frankrijk trokken, is die regio nu een achterstandsgebied geworden en zoeken [[Frans-Vlaanderen|Frans-Vlamingen]] toenemend contact en werkgelegenheid over de staatsgrens in België.