Bevrijding van Maastricht: verschil tussen versies

Na de bevrijding trachtten de meeste Maastrichtenaren hun oude leven zo goed en zo kwaad mogelijk voort te zetten. Veel gevangenen en dwangarbeiders keerden echter pas na de [[Einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa|capitulatie van Duitsland]] op 7 mei 1945 terug. Van de 515 leden van de [[Synagoge (Maastricht)|Maastrichtse joodse gemeente]] waren er in 1945 nog maar 145 over. Honderden [[collaborateur]]s werden gevangengenomen en kwamen in veel gevallen pas rond 1950 vrij. Ruim 140 vrouwen werden als [[moffenmeid]] kaalgeschoren en opgesloten.<ref>Ubachs/Evers (2005), p. 70.</ref> Vooral het tijdelijke kamp "De Grote Looier" was berucht vanwege de overbevolking: eind 1944 huisden er bijna 1400 gedetineerden bij een maximale capaciteit van 700.<ref>Bronzwaer (1989a), pp. 77-93.</ref> De Maasbruggen en enkele fabrieken waren vernield en honderden woningen waren onbewoonbaar geworden. Nadat men zich enkele weken had moeten behelpen met [[veerboot|veerponten]] -– de pontonbruggen waren uitsluitend bestemd voor militair gebruik -–, werd in januari 1945 een houten noodbrug voor burgerlijk gebruik opengesteld.<ref>Bronzwaer (1989a), pp. 95-105.</ref> Direct na de oorlog was er gebrek aan alles, ook aan bouwmaterialen. Veel levensmiddelen bleven tot 1949 op de [[Distributiebon|bon]].<ref>Ubachs/Evers (2006), p. 254.</ref>