Wikipedia

Shorttrack (schaatsen): verschil tussen versies

Interactief door geschiedenis bladeren
← Oudere bewerkingNieuwere bewerking →
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
VisueelWikitekst
Labels: Bewerking via mobiel Bewerking via mobiele website
rv
Regel 122:
Een bestuurslid was gaan kijken in Amsterdam, waar hij '' 'slecht gebouwde knapen, die nauwelijks konden schaatsenrijden, op een baan die op de meest onnauwkeurige wijze was uitgezet' '' zag. Er volgde een duidelijke conclusie: '' 'het tempo- en stuurloze rijden wekte ieders lachlust op. Het was een parodie op hardrijden, een propaganda tégen het hardrijden die belachelijk was.' ''. Een extra argument was het lidmaatschap van Taconis van de Nederlandse Vereniging ter Bevordering van het Hardrijden op de Schaats (NVBHS), een bond waarmee de KNSB in conflict was. Daarbij kwam ook nog eens dat men dacht dat hardrijden op een ijshockeybaan tot ernstige ongelukken zou leiden en de bochtentechniek nadelig zou beïnvloeden. Ondanks het verbod ging de NVBHS door met het organiseren van wedstrijden, vaak over 1500 meter.
 
Na de Tweede Wereldoorlog groeide het shorttrack in het buitenland (o.a. in Australië, USA, Canada, Engeland, Japan en in Italie) sterk. In Nederland gaven, op initiatief van de KNSB bondsdirecteur Wim Comello, Britse (Schotland) rijders in 1975 een demonstratie in de pauze van het Nederlands Kampioenschap kunstrijden. In april van 1975 was men al zo ver dat een team van de Hardrijders Club Amsterdam (Jaap Manshanden, Rolf Sibrandy, Rob Klaver, Trudy van Dannenburg en Tanja van de Molen) deelnamen aan een internationale Shorttrack wedstrijd in [[Brugge]] (België). Daarna ging de ontwikkeling van het Shorttrack in Nederland snel! De eerste officiële KNSB shorttrackwedstrijd op Nederlandse bodem, met deelnemers uit Engeland, België, Frankrijk en Nederland, vond plaats in Eindhoven op 22 februari 1976. Vooral door Jaap Manshanden en Reinier Oostheim, en mede door de KNSB Bondsdirecteur Wim Comello en KNSB Bondspenningmeester Wim Zeekant worden verdere plannen gemaakt om het Shorttrack te vestigen als schaatssport in Nederland, onder meer door demonstraties te houden in het gehele land. Andere gemaakte planning door hun: goede internationale rijders naarwerden Nederlandaangetrokken te halen en daardoordoor het eerste Open Nederlands Kampioenschap voor Senioren (clubteams) in 1977 te organiseren in Amsterdam. Dit evenement was daarna jarenlang in Amsterdam een daverend internationaal succes! En dit was "de sleutel" naar een nationale groei van meer Shorttrack beoefenaars en meer kernen Shorttrack kernen in het land. (Olievlek effect)
De eerste Shortrack vereniging in Nederland is gevestigd in Amsterdam onder de naam van: Amsterdam Flyers Speed Skating Club, met bekende leden zoals:
Gys Rijneveld, Jeroen Otter (huidige bondstrainer), Jan van de Roemer, Rolf Sibrandy, Reinier Oostheim en Jaap Manshanden. 2e opgerichte Shorttrack vereniging: IHCL uit Leiden, met als grote lokale gangmakers Arie Ravensbergen en Wim den Elsen. Nederland was snel een van de grote leaders (organisatorisch) binnen het internationale gebeuren! Binnen de KNSB kreeg in 1976 deLTC L.T.C (Landelijke technische commissie) Shortrack de taak om het Shorttrack in Nederland te laten groeien naar een volwaardige sport. Eerste bestuursleden hiervan: Gys Broere(vzt), Reinier Oostheim (Sec), Jaap Manshanden (Pen) en de leden Ger Boelsma Sr. en Ben Schuurman. Amsterdam was in de begin jaren jarenlang het bakermat van het Nederlandse Shorttrack. Dit mede door het Open Nederlandse kampioenschap evenement. Nederland kreeg ook een kernploeg Shorttrack. Eerste Nederlandse bondstrainer Shorttrack was: Michel Piens (België), eerste nationale ploegleider: Jaap Manshanden. De Nederlander Reinier Oostheim kreeg een functie binnen de I.S.U., als lid van de I.S.U. Technische commissie Shorttrack. (2019: nog steeds in deze functie). Piet Broekhuizen, ook een van de builders van het Shorttrack in Nederland van de eerste uren, was jarenlang de speaker van nagenoeg alle Shorttrack evenementen in Nederland, maar ook in het buitenland.
 
Internationaal ontstond er echter (in de jaren 1975+) een probleem rondom de lengte & breedte van een Shorttrack wedstrijdbaan. In Engeland gebruikte men een baan van 100 meter, terwijl in Nederland 125 meter gebruikelijk was. In o.a. Verenigde Staten en Canada kende men een zogenaamde ''double radius track'', dit op een kleinere ijshockeybaan dan in Europa!. Nederland stuurde aan naar een goed internationaal reglement, metwelke eenvoor wedstrijdbaaniedereen modelacceptabel vanwas. 111,11Builders meterin dit: baanmodel / regelementen & internationaal overleg, welkeproces voor(tevens iedereenover acceptabelde was.wedstrijdkalender) waren vooral de Nederlanders: Reinier Oostheim en
Jaap Manshanden, Bill Markland (USA)ISU), en John Hurdis (CAN)ISU). Internationale erkenning van de sport Shorttrack ging hierna snel. Eerste internationale ISU kampioenschappen vonden plaats:
Builders in dit internationale overleg proces (ook over reglementen, ook het creëren van jaarlijkse overleg over de wedstrijdkalender), waren vooral de Nederlanders: Reinier Oostheim en Jaap Manshanden, en Bill Markland (USA)ISU)
1978 Solihull/Engeland, 1979 Milaan/Italië, 1980/Moncton/Canada. Eerste officiële WK Shorttrack: 1981/Meudon/Parijs/Frankrijk, met veel Nederlandse sportieve successen in deze periode.
en John Hurdis (CAN)ISU). Internationale gelijkheid in regels en erkenning als sport was een hoog primair doel. Het resultaat werd beloond met succes!
Het eerste internationale ISU kampioenschap Shorttrack was in:
1978 Solihull/Engeland, 2e in 1979 Milaan/Italië, 3e in 1980/Moncton/Canada. Eerste officiële Wereldkampioenschap Shorttrack was in: 1981/Meudon/Parijs/Frankrijk. Met in deze begin periode veel Nederlandse sportieve successen door rijders zoals: Menno Boelsma, Tjerk Terpstra, Ger Boelsma, Wim den Elsen, Arie Ravensbergen, Rolf Sibrandy, Cees Boer, Charles Veldhoven, Peter van de Velde, Jeroen Otter, Jaco Mos, en bij de dames: Simone en Monique Velzeboer, Boukje Keulen, Joëlle van Koetsveld, de zusjes Ossendrijver en Ingrid Marcusse.
 
In 1978 wint het team van [[Indoor Hardrij Club Leiden]] de eerste nationale competitiewedstrijd. [[Menno Boelsma]] behaalde in 1981 de eerste nationale titel en een vijfde plek op het wereldkampioenschap. Zeven jaar later werd [[Peter van der Velde (shorttracker)|Peter van der Velde]] wereldkampioen.<ref>{{en}} https://web.archive.org/web/20070930024427/http://www.isu.org/vsite/vfile/page/fileurl/0,11040,4844-130436-131744-26036-0-file,00.pdf</ref> In 1986, 1987, 1989 en 1990 werd het Nederlands aflossingsteam 4 keer wereldkampioen.<ref>{{en}} https://web.archive.org/web/20070110103729/http://www.isu.org/vsite/vfile/page/fileurl/0,11040,4844-130404-131712-26015-0-file,00.pdf</ref> Bij de vrouwen behaalde Joëlle van Koetsveld in 1990 de eerste en enige Nederlandse zilveren medaille bij een WK.<ref>{{en}} https://web.archive.org/web/20070930015426/http://www.isu.org/vsite/vfile/page/fileurl/0,11040,4844-130407-131715-26011-0-file,00.pdf</ref> Europese titels werden tot op heden ook niet behaald, [[Dave Versteeg]] en Cees Juffermans kwamen in respectievelijk 1998 en 2001 niet verder dan een tweede plaats,<ref>{{en}} https://web.archive.org/web/20070930020457/http://www.isu.org/vsite/vfile/page/fileurl/0,11040,4844-132274-133582-28524-0-file,00.pdf</ref> net als [[Ellen Wiegers]] in 1997 en 1998.<ref>{{en}} https://web.archive.org/web/20070110103733/http://www.isu.org/vsite/vfile/page/fileurl/0,11040,4844-132277-133585-28528-0-file,00.pdf</ref>
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/wiki/Shorttrack_(schaatsen)"