Dolkstootlegende: verschil tussen versies

De militaire staf onder leiding van Ludendorff hadden met de laatste bijeengeraapte reserves nog een laatste offensief in de zomer van 1918 gelanceerd, de ''[[Lenteoffensief|Kaiserschlacht]]'' maar na aanvankelijke terreinwinst waren de Duitsers weer teruggedreven. Nu was het voor iedere generaal (met een realistischereële visie) in de legertop duidelijk dat de definitieve ineenstorting van de Duitse strijdkrachten dichtbij was. De verantwoordelijke legerleiding zag dit ook wel in en adviseerde na deze laatste (en verloren) gok zelf de regering vredesonderhandelingen te starten voordat de westgrenzen doorbroken zouden worden en de geallieerden Duitsland zouden binnentrekken. Maar de tot dan nog nooit verslagen Pruisische generaals konden deze afgang niet verkroppen en fabriceerden toen de Dolkstootlegende om hun verantwoordelijkheid voor de oorspronkelijke ''onderschatting'' van de gevechtskracht van de geallieerden, de ''overschatting'' van de eigen militaire capaciteiten, en de daaruit resulterende uiteindelijke nederlaag af te wentelen.<ref>''Rainer Sammet: »Dolchstoß«. Deutschland und die Auseinandersetzung mit der Niederlage im Ersten Weltkrieg (1918–1933)'' trafo Verlag, Berlin 2003, {{ISBN|3896263064}} en ''Lars-Broder Keil, Sven F. Kellerhoff: Deutsche Legenden. Vom 'Dolchstoß' und anderen Mythen der Geschichte'', Linksverlag, 2002, {{ISBN|3861532573}}. Verder links op het Duitstalige Wikipedia-artikel over de dolkstootlegende.</ref> Door een groot deel van de bevolking werd dit voor zoete koek geslikt.