Georgi Malenkov: verschil tussen versies

'''Georgij Maksimilianovitsj Malenkov''' ([[Russisch]]: Георгий Максимилианович Маленков) ([[Orenburg]], [[8 januari]] [[1902]] - [[Moskou]], [[14 januari]] [[1988]]) was een [[Sovjet-Unie|Sovjet-Russisch]] politicus.

Malenkov ontving een strenge [[Russisch-orthodoxe Kerk|Russisch-orthodoxe]] opvoeding. Hij werd in [[1920]] lid van de [[communist]]ische partij. Van [[1921]] tot [[1925]] studeerde hij technische wetenschappen. Na [[1925]] klom hij snel op in de communistische partij. In [[1934]] werd hij lid van de organisatorische afdeling van de partij. Hij werd voor de [[Tweede Wereldoorlog]] lid van het Centraal Comité en van het secretariaat van het Centraal Comité van de [[Communistische Partij van de Sovjet-Unie]]. Malenkov werd ééneen van de vertrouwelingen van [[Jozef Stalin]]. In maart [[1939]] werd hij lid van het ''Orgburo'' (Organisatorisch Bureau) (tot [[1952]]).

Vlak voor het uitbreken van de ''[[Grote Vaderlandse Oorlog]]'' (juni [[1941]]) met de Duitsers werd Malenkov kandidaat-lid van het [[politbureau]]. Direct na de Duitse aanval op de [[Sovjet-Unie]] in juni [[1941]] richtte [[Jozef Stalin|Stalin]] het ''Opperste Verdedigingscomité'' op. Hij vulde dit met vertrouwelingen op, zoals Malenkov. Het Verdedigingscomité fungeerde als een soort oorlogskabinet. In [[1944]] werd Malenkov door Stalin benoemd als zijn plaatsvervangend voorzitter van de Raad van Volkscommissarissen (vicepremier), hetgeen Malenkov was tot [[1946]]. Hij geraakte de laatste oorlogsjaren in ernstig conflict met [[Andrej Zjdanov]], de partijleider van Leningrad (tegenwoordig: [[Sint-Petersburg]]).

In [[1946]] werd Malenkov lid van het [[politbureau]] en vicevoorzitter van de Raad van Ministers. Van mei [[1946]] tot mei [[1947]] was Malenkov voorzitter van het Comité voor Raketten. In [[1952]] werd hij in het [[presidium]] (de opvolger van het [[politbureau]]) van de CPSU gekozen.

Na het overlijden van Stalin in maart [[1953]] werd Malenkov premier, [[Nikita Chroesjtsjov]] secretaris van het Centraal Comité en [[Nikolaj Boelganin]] minister van Defensie en [[Lavrenti Beria]] minister van Binnenlandse Zaken. Op die manier werd het zogenaamde 'collectieve leiderschap' ingevoerd, hetgeen Stalin in [[1952]] had bepaald. Spoedig werd echter Beria (juni 1953) van zijn post verwijderd en in [[1955]] ook Malenkov. Op die manier kwam het duo Chroesjtsjov-Boelganin als sterkste uit de strijd.