Reinoud van Châtillon: verschil tussen versies

Eén van zijn eerste daden was het opzij zetten van de Grieks patriarch van Antiochië, [[Amalrik van Limoges]], die de bestuurszaken op zich had genomen na de dood van Constantia's eerste echtgenoot. Na wreed mishandeld te zijn, vluchtte Amalrik naar het hof van keizer [[Manuel I van Byzantium]]. Rond 1154 sluit Reinoud een alliantie met de Armeense prins [[Thoros II van Armenië|Thoros II]], en samen plunderen en verwoesten ze in de loop van [[1156]] het eiland [[Cyprus]], met de bedoeling om de Byzantijnse keizer te provoceren. Het was ééneen van de grootste bloedbaden van de 12de eeuw, en het leverde Reinoud een hatelijke reputatie op, omdat hij al tot tweemaal toe mensen van zijn eigen geloof hardhandig aanpakte. Manuel was woedend, maar kwam door andere prioriteiten, niet onmiddellijk tussenbeide. Reinoud keerde naar Antiochië terug en verdedigde de hoofdstad tegen de aanvallen van de moslimleider [[Nur ad-Din]]. Het is nooit tot een treffen gekomen tussen de kruisvaarders en Manuel. Door bemiddeling tussen [[Boudewijn III van Jeruzalem]] en de keizer, koos Reinoud voor onderdanigheid. In [[1159]] ging hij met een steen rond zijn nek op zijn knieën voor de keizer. Dat gebeurde in [[Mamistra]]. De vernederde Reinoud moest daarop de keizer in Antiochië als zijn heer en meester binnenlaten in een grote show, waarin Manuels macht op alle mogelijke manieren werd opgehemeld.

In [[1160]] werd Reinoud gevangengenomen door [[Nur ad-Din]] en zou 16 jaar lang in de kerkers van [[Aleppo (stad)|Aleppo]] zitten. De moslimheerser vroeg een uitzonderlijk hoog losgeld van 120.000 gouden dinar, en men vraagt zich nu nog altijd af waarom Reinoud zo belangrijk was in de ogen van de moslims. Het is pas na de dood van Nur ad-Din dat hij vrijgelaten wordt en terugkeert naar Jeruzalem. Intussen was Constantia overleden, en hertrouwde hij met [[Stephanie van Milly]], waardoor hij heer werd van de [[Kerak (stad)|Krak van Moab]], ééneen van de meest indrukwekkende militaire forten in het gebied ten Oosten van de Dode Zee (het huidige Kerak). Het kasteel had echter het nadeel om dwars op een doorgangsroute voor de moslims te liggen. De dood van Nur ad-Din betekende echter de opkomst van [[Saladin]], de gesel van de Christenen. In november [[1177]] overwinnen de christenen hem nog onder leiderschap van Reinoud in de [[Slag bij Montgisard]]. Saladin kan maar in extremis aan de dood ontsnappen, en men vergeet maar al te vaak dat dit een briljante prestatie van Reinoud was (zie "Het boek van de Twee Tuinen" van Baha ad-Din). Enkele jaren later, rond 1182, richt hij zijn aanvallen van op zee op de bedevaarders naar [[Mekka]] en Medina. Ook moslimkaravanen die in de buurt van het kasteel kwamen, werden vaak overvallen. Bij ééneen van deze aanvallen werd Saladin's zuster gevangengenomen<ref>Hans Eberhard Mayer, Geschichte der Kreuzzüge, 1965</ref>. Deze schennis zou Saladin hebben doen beloven om Reinoud te doden, als die ooit in zijn handen viel. Hij belegerde het kasteel tot tweemaal toe (zie - [[Beleg van Kerak]]), maar slaagde er niet in het fort in te nemen.