Grateful Dead: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
kGeen bewerkingssamenvatting |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 9:
The Grateful Dead (later zonder lidwoord) was de huisband van de [[Merry Pranksters]] van [[Ken Kesey]], die met het geld dat hij verdiende met zijn boek ''[[One Flew Over the Cuckoo's Nest]]'' diverse [[happening]]s organiseerde (zie bijvoorbeeld [[Tom Wolfe]]’s boek ''[[The Electric Kool-Aid Acid Test]]'' ). Psychedelische drugs en dan met name het [[Lysergeenzuurdi-ethylamide|lsd]], dat legaal was in de VS tot oktober 1966, waren daarbij ruim aanwezig om de geest te beïnvloeden. In ieder geval bevrijdde het de muziek van de Grateful Dead: in een paar jaar tijd was de oorspronkelijke dans- en rhythm & blues-band veranderd in een [[psychedelisch]] collectief met vergaande muzikale ambities.
De Grateful Dead trad vaak gratis op in de parken en zalen van San Francisco, wat in de eerste jaren weinig geld, maar wel [[goodwill]] opleverde. [[Warner Bros|Warner Brothers]] bood de groep een contract aan, met voor huidige begrippen ruime voorwaarden. Zo mocht de band zelf beslissen welke muziek er op de elpees werd gezet, en daar hebben ze nog wel grijze haren van gehad bij Warner.
De eerste gelijknamige elpee (1967) werd in drie dagen opgenomen en klinkt zeer energiek, maar is niet representatief voor de concerten die de groep toen gaf, en achteraf was de band er ook niet geweldig enthousiast over. Dat werd gecorrigeerd met ''Anthem of the Sun'' ([[1968]]), dat ongeveer acht maanden kostte om te maken en een poging was om live- en studio-opnamen te combineren. Een artistiek succes, maar niet het commerciële succes waar de band en de platenmaatschappij op hoopten. Dat werd niet beter met de uit studio-opnamen bestaande derde elpee, ''Aoxomoxoa'' ([[1969]]). (De titel is een [[palindroom]], bedacht door Rick Griffin.)
| |||