BNC-connector: verschil tussen versies

Sinds zijn ontwikkeling heeft de BNC-connector een groot toepassingsgebied gekend. Aanvankelijk werd het ontwikkeld voor de verwerking van analoge en [[Serial Digital Interface]]-transmissies van video. Deze SDI-videotransmissies zijn meestal niet geëncrypteerde en niet gecomprimeerde digitale videosignalen die zich bevinden in toepassingen met [[televisie]]. Nieuwe BNC-connectorsconnectoren zijn ontwikkeld die ook SDI-HD ondersteunen. Hoewel dit niet zijn hoofddoel is, kan een BNC-connector ook gebruikt worden voor transmissie van audio.

Er zijn twee soorten BNC-connectorsconnectoren op de markt. De eerste heeft een [[impedantie]] van 50 [[Ohm (eenheid)|ohm]]. De 50 ohm-connector kan frequenties tot 4 GHz overdragen. De tweede, een 75 ohm-connector kan frequenties tot 2 GHz overdragen. De BNC HD-connector van het merk Radiall kan een frequentie tot 6Ghz overdragen.

De 50 en 75 ohm-BNC-connectorsconnectoren worden vaak door elkaar heen gebruikt. Dit leidt in de praktijk tot weinig problemen. 50 ohm-BNC-connectorsconnectoren hebben een pen met stompe punt en zijn voorzien van een witte laag plastic ([[diëlektricum]]), 75 ohm-BNC-connectorsconnectoren hebben een pen met scherpe punt die achteraan even dik is als de 50 ohm-versie en missen de witte laag. De composietvideo-uitgang (75 ohm) van veel videoapparatuur is voorzien van een 50 ohm-BNC-chassisdeel, waarschijnlijk omdat deze goedkoper is.

* {{en}} [https://web.archive.org/web/20091116035518/http://www.bncconnector.org/ www.bncconnector.org]