Wet van Shannon-Hartley: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k leestekens, replaced: >-6< → >−6< met AWB |
k →Toepassing: linkfix |
||
Regel 39:
==Toepassing==
Shannon gaf met deze wet dan wel aan wat de theoretische kanaalcapaciteit is, maar onthield zich van uitspraken over welke [[kanaalcodering]]smethode nodig is om dit te bereiken. Ongecodeerde [[QPSK]] zit voor een bitfoutkans van 10<sup>−6</sup> bijna 9 dB bij de Shannonlimiet vandaan. Via de [[Hammingcode]] in 1950, de [[convolutiecodering]] in 1955, het [[Viterbi-algoritme]], de [[BCH-code (coderingstheorie)|Bose-Chaudhuri-Hocquenghemcode]]s en de [[Reed-Solomoncode]]s rond 1960 en [[Trellis-gecodeerde modulatie]] in 1987 kwam men steeds dichter bij de Shannonlimiet.
Een belangrijke doorbraak die communicatie zeer dicht bij de Shannonlimiet mogelijk maakt, was de uitvinding van [[Turbocode]]s in 1993. Turbocodes, samen met de in 1996 herontdekte [[Low-density Parity-check code]]s, worden toegepast in recente standaarden als [[WiMAX]], DVB-S2 en [[UMTS]].
| |||