Strijd tegen de Veneti: verschil tussen versies

Caesar werd hiervan op de hoogte gesteld. Hij beval om oorlogsschepen te bouwen. Hierna ging Caesar zo snel als hij kon naar de kust. Toen de Veneti en hun bondgenoten hiervan hoorden, beseften zij dat ze heel erg dom waren geweest. Ze liepen groot gevaar en bereidden zich voor op een oorlog. Ze versterkten hun steden, verzamelden al het graan en verzamelden zo veel schepen als ze maar konden. Ze wisten de [[Osismi]], de [[Lexovii]], de [[Namnetes]], de [[Ambiliati]], de [[Morini (stam)|Morini]], de [[Diablintes]] en de [[Menapii]] aan hun kant te krijgen. Ze lieten ook hulptroepen komen uit Brittannië. Caesar moest hen wel de oorlog verklaren, uit angst dat als hij hier niet optrad, er nog veel andere stammen in Gallië hun voorbeeld zouden volgen. Om dit te voorkomen, zond hij [[Titus Labienus]] naar de Belgen om te zorgen dat zij loyaal bleven. Hij moest er ook voor zorgen dat de Germanen niet weer de Rijn zouden oversteken. Publius Crassus kreeg het bevel om naar [[Aquitanië]] te vertrekken om te voorkomen dat deze stammen hulptroepen zouden sturen. [[Quintus Titurius Sabinus]] werd naar de [[UnelliVenelli]], de [[Coriosolitae]] en de [[Lexovii]] gestuurd om te zorgen dat hun legers verdeeld zouden blijven. [[Decimus Junius Brutus Albinus]] kreeg de leiding over de vloot. Hij moest zo gauw als mogelijk naar de Veneti vertrekken.

Toen hun vloot kwam opdagen, wisten noch Decimus Brutus, noch de andere bevelhebbers welke tactiek ze moesten toepassen. De Gallische schepen waren immers zo sterk gemaakt om de Atlantische golven te kunnen weerstaan, dat geen enkele ram een schip kon kelderen. Deze schepen waren ook zo hoog, dat zelfs als de Romeinen torens op hun schepen zouden bouwen, het dek nog steeds hoger zou zijn. Zij konden de Galliërs dus niet aanvallen met werpsperen, terwijl elk projectiel van de Galliërs extra hard zou aankomen. Maar er was een ding dat wel effectief was. Ze hadden hakenscherpe gemaakt, bevestigdzeisen op eenlange langestokken stokgestoken, ongeveer hetzelfde ontwerp als belegeringshaken. Hiermee konden ze de verbindingsstukkentouwen tussen de [[ra (zeil)|ra]] en de [[scheepsmast|mast]] vastgrijpen (de Veneti gebruikten zeilen, geen roeiers), hierna lieten ze hun eigen schepen wegroeien, zodat deze kabelstouwen knapten. Hierdoor kwam de ra onvermijdelijk naar beneden. Hierdoor werden deze schepen al snel onbruikbaar. Ondertussen zagen de Romeinen ook iets wat hun moreel sterk opkrikte: het landleger had alle hogergelegen plaatsen op het land kunnen veroveren. Toen de barbarenVeneti opmerktenmerkten dat ze aan het verliezen waren, sloegen ze op de vlucht.

Toen de Gallische schepen zich allemaal gedraaid hadden om terug te varen naar de plek waar ze vandaan waren gekomen, ging de wind opeens liggen. Hierdoor konden de Romeinen ook deze schepen één voor één aanvallen en veroveren. Slechts een handvol schepen bereikte de haven.

Terwijl dit gebeurde, kwamversloeg Sabinus aan bij de bondgenotenVenelli vandoor deze Veneti,in hijeen konhinderlaag ook hente verslaanlokken. Deze strijdtwee maakteoverwinningen maakten een einde aan de oorlog tegen de Veneti enin het hele kustgebied. Ze gaven zich allemaal over aan Caesar. Hij besloot om hen extra zwaar te straffen: hij besloot om alle machthebbers van de opstandelingen ter dood te brengen. en de rest als slaven te verkopen.