Pied-noir: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
bloedbad = gewoon woord, dus zonder hoofdletter |
k Robotgeholpen doorverwijzing: Annaba - Koppeling(en) gewijzigd naar Annaba (stad) |
||
Regel 10:
De [[Tweede Wereldoorlog]] verstoorde de verhoudingen. De Algerijnen eisten erkenning voor het feit dat velen van hen als soldaat in de Franse legers hadden gevochten en gestorven waren. De Franse regering voerde in 1947 wat halfhartige hervormingen door en verleende een grote groep Algerijnen de Franse nationaliteit. Dit ging de pieds-noirs te ver en de Algerijnse bevrijdingsbewegingen niet ver genoeg. Ook de dekolonisatie, de onafhankelijkheid van andere landen, en de Franse nederlagen in [[Unie van Indochina|Frans-Indochina]] versterkten het zelfvertrouwen van de Algerijnen. De pieds-noirs waren echter over het algemeen niet onder de indruk en verwachtten zelfs tijdens de oorlog dat de Franse regering de opstand de kop zou kunnen indrukken. Toen de [[Vierde Republiek]] hier niet toe in staat leek, steunden zij het aan de macht brengen van [[Charles de Gaulle]], in de hoop dat hij Algerije kon redden zoals hij in de Tweede Wereldoorlog Frankrijk had gered. Toch begonnen sinds 1957 een deel van de pieds-noirs Algerije te verlaten omwille van de onzekerheid en het geweld.
Toen in 1961-1962 het duidelijk werd dat Algerije onafhankelijk zou worden, begon de grote uittocht van pieds-noirs. Dit werd nog versterkt door een aantal gewelddadige incidenten, waaronder het bloedbad van [[Oran (stad in Algerije)|Oran]], waarin een grote groep Europeanen door woedende Algerijnen werd gedood. Sommigen verlieten overhaast het land met niets anders dan een koffer met kleren, en een aantal steden liep zelfs half leeg. Ongeveer 100.000 pieds-noirs kozen ervoor om te blijven, maar 50.000 hiervan emigreerden later toch. In de kuststad [[Annaba (stad)|Annaba]] is nog steeds een groot aantal pied-noirs.
De meeste pieds-noirs vertrokken naar Frankrijk, en gingen in het zuiden wonen waar het klimaat mediterraan is. Velen vestigden zich in [[Corsica]] waar de Franse staat hen uitgestrekte domeinen landbouwgrond toekende ten nadele van de lokale Corsicaanse boeren. Anderen kozen voor Nieuw-Caledonië, [[Italië]], Spanje, Australië of Amerika. Veel Sefardische Joden kozen voor [[Israël]].
| |||