Bianca Castafiore: verschil tussen versies

Castafiore is een stevige, maar niet geprononceerde sopraan van - volgens Hergé - 45 jaar oud. Zij is deels ontleend aan Mariette Amelinck, een kind van vrienden van Hergés ouders, die hij als kind ontmoet heeft. Haar gezangzang kon hij niet uitstaan.<ref>Assouline Pierre (1996) ''Hergé. Biografie'', p. 377</ref> Zij verschijnt voor het eerst op 5 januari 1939 in de jeugdbijlage ''[[Le Petit Vingtième]]'' van het Franstalige, Belgische dagblad ''[[Le Vingtième Siècle]]''. Zij maakt dan kennis met Kuifje als zij hem een lift geeft in ''[[De scepter van Ottokar]]''. Op 19 januari 1939 wordt zij, eveneens in ''Le Petit Vingtième'', voor het eerst bij naam genoemd. Daarna vervult zij bijrollen in ''[[De 7 kristallen bollen]]'', ''[[De zaak Zonnebloem]]'' en ''[[Cokes in voorraad]]''. Haar stem is te horen op de radio in ''[[Kuifje en het Zwarte Goud]]'', maar ze verschijnt niet in beeld. Ze speelt een hoofdrol in ''[[De juwelen van Bianca Castafiore]]'' en in ''[[Kuifje en de Picaro's]]''. Tevens komt ze voor in het onvoltooide ''[[Kuifje en de Alfa-kunst]]''. Zij is de enige vrouw die op de voorkant van een Kuifje-album wordt afgebeeld.

Hoewel Castafiore wereldwijd beroemd en gevierd is, kunnen Kuifje, zijn hond [[Bobbie (Kuifje)|Bobbie]] en met name [[kapitein Haddock]] haar gezang niet uitstaan. De kapitein moet haar sowieso niet. Ze is zeer opdringerig, en wat verwaand, maar wel aardig. De hardhorende (!) [[Professor Zonnebloem]] mag de sopraan daarentegen wel en kweekt zelfs een nieuwe witte roos voor haar, die hij Bianca doopt.