Imperialisme: verschil tussen versies

Sinds het eind van de [[15e eeuw]] was men in [[Europa (werelddeel)|Europa]] al bezig met expansie. Voor die tijd was er nog sprake geweest van een aantal ongeveer gelijkwaardige grote [[beschaving|wereldbeschavingen]]. Daarna nam Europa als gevolg van haar technische, militaire en economische overwicht steeds duidelijker de leiding. Gedreven door wisselende combinaties van economische, wetenschappelijke en [[Christelijke zending|religieuze]] motieven begon de Europese macht overal op aarde voelbaar te worden. Vanaf ongeveer 1500 werd wat nu [[Latijns-Amerika]] heet, door de Portugezen en de Spanjaarden onderworpen, vanaf circa 1600 deden ook de Engelsen, Hollanders en ZeeuwenFransen zich gelden op het Westelijk halfrond. Na 1812 was er van al die koloniën echter weinig meer over. Het waren meestal niet de oorspronkelijke bewoners die hun onafhankelijkheid herwonnen, maar de Europese kolonisten die zich afzetten tegen hun respectievelijke moederlanden. Tot [[1870]] was de Europese invloed in het [[Nabije Oosten]], Oost-[[Azië]] en de binnenlanden van [[Afrika]] nog vrij gering. Europeanen beperkten zich tot het stichten van handelskoloniën in kustgebieden. Ze grepen niet in in de bestaande productiewijzen, ze dreven handel in producten die de bestaande inheemse economie voortbracht. Ook de politieke structuren lieten ze intact. In de eerste helft van de 19e eeuw breidden de Europese koloniën zich nog relatief langzaam uit maar werden wel de nog laatste onbekende binnenlanden door westerse avonturiers, wetenschappers en missionarissen verkend en in kaart gebracht.