Zesdaagse Oorlog: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Ik probeer door enkele kleine tekstwijzigingen het verhaal objectiever te maken. Verschillende (be)volk(ingen) met verschillende culturen en eigen belangen werken zich in een verschrikkelijke oorlog |
|||
Regel 33:
De [[Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948]] was uitgelopen op een overwinning van Israël. Hierbij was het [[Palestijns vluchtelingenprobleem]] ontstaan; driekwart miljoen Palestijnen waren vluchteling geworden, verdreven door Israëlische troepen of gevlucht voor het geweld. In de Arabische wereld leefde dit voort als [[Al-Nakba]], "de ramp". De Arabische landen hadden Israël niet erkend. De grenzen van Israël waren "bepaald" door de wapenstilstandslijnen van 1949.
Volgens de Israëlische historicus [[Ilan Pappe]] deed de Egyptische president [[Gamal Abdel Nasser|Nasser]] in de jaren 1953 - 1955 tweemaal een poging om een akkoord met Israël te sluiten. De eerste was medio mei [[1953]] onder premier Ben Gurion. [[Moshe Sharett]] was toen nog minister van Buitenlandse zaken van Israël. Via zijn persattaché op de Egyptische ambassade in [[Parijs]] liet hij de Israëliërs een brief toekomen met de boodschap dat hij tot een overeenkomst met de Joodse staat wilde komen. Hij vroeg om begrip voor zijn positie in de Arabische wereld en vroeg om tijd. Als tegenprestatie zou hij zijn toon matigen en vroeg hij de Israëlische regering hun invloed in Washington aan te wenden om de Amerikanen zover te krijgen dat ze Egypte zouden steunen inzake een algehele terugtrekking van de Britten uit zijn land. Sharett zag wel iets in dit aanbod, Ben Gurion niet. Toen Sharett in december 1953 onverwacht premier werd, nam hij de onderhandelingen met Nasser weer op. Vage ideeën werden concrete plannen. Egypte wilde een deel van de Negev/Naqab terug in ruil voor vrede én erkenning door Israël voor zijn rol in het creëren van het [[Palestijnse vluchtelingen|Palestijnse vluchtelingenprobleem]] . Maar in februari [[1955]] kwam dit vredesproces tot stilstand toen het Israëlische leger een Egyptische legerbasis aanviel in [[Gaza]] . Zijn generaals hadden Sharett doen geloven dat het maar om een zeer beperkte wraakactie tegen een Palestijnse guerrilla-aanval zou gaan. Maar de actie was zo opgezet dat het enige gevolg was dat Nasser gezichtsverlies leed <ref> The Biggest Prison on Earth, a History of the Occupied Territories, Ilan Pappe, Oneworld publications Lim.,
Nasser noemde het Palestijnse probleem de centrale factor in het Arabisch-Israëlisch conflict, en begon te spreken over de "Palestijnse Entiteit" die zou moeten worden gesticht in plaats van Israël.
| |||