Zesdaagse Oorlog: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Taal |
→Vijandschap tussen Arabische wereld en Israël: álle gegevens moeten vermeld worden in het verhaal vd zesdaagse oorlog |
||
Regel 33:
De Egyptische president [[Gamal Abdel Nasser|Nasser]] noemde het Palestijnse probleem de centrale factor in het Arabisch-Israëlisch conflict, en begon te spreken over de "Palestijnse Entiteit" die zou moeten worden gesticht in plaats van Israël.
Hiermee probeerde hij de andere Arabieren onder zijn leiding te verenigen ([[pan-Arabisme]]). In 1958 verenigden Egypte en Syrië zich in de [[Verenigde Arabische Republiek]], met Nasser als "leider van de Arabische natie".<ref name="Shemesh2">{{aut|Moshe Shemesh}}, ''Arab politics, Palestinian nationalism and the Six Day War'', blz. 2</ref> Door onderlinge twisten viel deze vereniging al na enkele jaren weer uiteen.
Volgens de Israëlische historicus [[Ilan Pappe]] deed Nasser in de jaren 1953 - 1955 tweemaal een poging om een akkoord met Israël te sluiten. De eerste was medio mei [[1953]] onder premier Ben Gurion. [[Moshe Sharett]] was toen nog minister van Buitenlandse zaken van Israël. Via zijn persattaché op de Egyptische ambassade in [[Parijs]] liet hij de Israëliërs een brief toekomen met de boodschap dat hij tot een overeenkomst met de Joodse staat wilde komen. Hij vroeg om begrip voor zijn positie in de Arabische wereld en vroeg om tijd. Als tegenprestatie zou hij zijn toon matigen en vroeg hij de Israëlische regering hun invloed in Washington aan te wenden om de Amerikanen zover te krijgen dat ze Egypte zouden steunen inzake een algehele terugtrekking van de Britten uit zijn land. Sharett zag wel iets in dit aanbod, Ben Gurion niet. Toen Sharett in december 1953 onverwacht premier werd, nam hij de onderhandelingen met Nasser weer op. Vage ideeën werden concrete plannen. Egypte wilde een deel van de Negev/Naqab terug in ruil voor vrede én erkenning door Israël voor zijn rol in het creëren van het [[Palestijnse vluchtelingen|Palestijnse vluchtelingenprobleem]] . Maar in februari [[1955]] kwam dit vredesproces tot stilstand toen het Israëlische leger een Egyptische legerbasis aanviel in [[Gaza]] . Zijn generaals hadden Sharett doen geloven dat het maar om een zeer beperkte wraakactie tegen een Palestijnse guerrilla-aanval zou gaan. Maar de actie was zo opgezet dat het enige gevolg was dat Nasser gezichtsverlies leed <ref> The Biggest Prison on Earth, a History of the Occupied Territories, Ilan Pappe, Oneworld publications Lim., Oxford, 2017, p.13-15 </ref>.
Nasser stelde in 1959 dat oorlog met Israël voorkomen moest worden totdat een Arabische overwinning kon worden verzekerd. De bevrijding van Palestina zou gepaard moeten gaan met de eliminatie van het [[zionisme]].<ref>{{aut|Moshe Shemesh}}, ''Arab politics, Palestinian nationalism and the Six Day War'', blz. 6-10</ref>
| |||