No cure, no pay: verschil tussen versies

''No cure no pay'' is een gebruikelijke manier van het aanbesteden van [[berging (schip)|bergingsoperaties]] voor schepen. Ook binnen de recruiteringsbranche, makelaardij en andere vormen van bemiddeling is no cure no pay gebruikelijk.

 

In 2004 is de [[Nederlandse Orde van Advocaten]] akkoord gegaan met een vijfjarige proef met een no cure no pay-regeling in [[letselschade|letsel-]] en [[overlijdensschade]]zaken.

Destijds was Minister van Justitie [[Piet Hein Donner|Donner]] een verklaard tegenstander van no cure no pay. Na de [[ministerraad]] van 4 maart 2005 verklaarde de regering daarom de betreffende verordening waarin het experiment mogelijk werd gemaakt voor te dragen voor vernietiging door de Kroon.<ref>[http://www.emea.nl/?p=2800 Kabinet geen voorstander van no cure no pay]. Persbericht, 4 maart 2005</ref> Bij besluit van 9 maart 2005 vernietigde de Kroon de wijzigingsverordening wegens strijd met het algemeen belang.<ref>[https://zoek.officielebekendmakingen.nl/stb-2005-123.pdf Besluit van 9 maart 2005, houdende vernietiging van de Verordening tot wijziging van de Verordening op de praktijkuitoefening (onderdeel Resultaatgerelateerde Beloning) van de Nederlandse orde van advocaten van 25 maart 2004], ''Stb.'' 2005, 123.</ref> [[Letselschade (Nederland)#No cure no pay|De proef]] is in 2014 alsnog begonnen.

 

[[Peter Plasman]] is bekritiseerd omdat hij tegen de regels in in een zaak op basis van ''no cure no pay'' zou werken. Hij stelt dat dit verbod niet van toepassing is omdat hij slechts zijn kosten in rekening brengt tot een maximum van 10% van de opbrengst van de zaak.<ref>https://web.archive.org/web/20140104214822/http://www.plasmanadvocaten.com/advocaat-plasman-jaagt-verder-op-miljoenen/</ref>

 

==Voorstanders van no cure no pay==