'''Egoïsme''' (uit het [[Latijn|Lat.]]: ''ego'' = ik), ook wel '''ikzucht''' of '''zelfzucht''' genoemd, is een [[Gedrag|menselijke eigenschap]] waarbij iemand streeft naar eigen voordeel en geluk met verwaarlozing van de belangen en het geluk van anderen.
Egoïsme mag niet verward worden met [[egocentrisme|egocentriciteit]], dat de neiging aanduidt om alles op zichzelf te betrekken.
Volgens verschillende [[sofistiek|sofisten]], de [[cynisme (filosofie)|cynici]] en Cyrenaeici, en ook [[Epicurus]] en zijn school, is het egoïsme de grondslag van alle streving. [[Augustinus van Hippo|Augustinus]] beschouwde het egoïsme als het grondbeginsel van de aardse staat. Volgens [[Immanuel Kant|Kant]] daarentegen is het egoïsme het alle echte moraliteit ondermijnende ‘Radikal-Böse’ in de mens.
Er zijn twee soorten egoïsme.{{Bron?|Volgens wie ?|2016|09|06}}
* ''Egoïsme in morele zin''
*: Dit is egoïsme waarbij een persoon meer aan zijn eigen bevrediging denkt dan aan de bevrediging van anderen. Dit wordt algemeen als een negatieve eigenschap beschouwd.
* ''Egoïsme in andere zin''
*: Dit is het zorgen voor het eigen welzijn. Dit soort egoïsme heeft over het algemeen geen negatieve connotatie, omdat het een vanzelfsprekende zaak is dat organismen op hun eigen welzijn letten.
