IJzererts: verschil tussen versies

In de periode na de [[Tweede Wereldoorlog]] van hoge industriële groei bouwden Europa en [[Japan]] nieuwe hoogovens gelegen aan de kust voor het verwerken van geïmporteerd ijzererts. Hoewel Europa veel ijzerertsreserves had, bleven ze [[invoer (handel)|importeren]] omdat de kwaliteit van de reserves niet goed genoeg was. De sterke toename van de vraag naar ijzererts in de jaren ’60 resulteerde in de grote stijging van het aantal bulkcarriers. [[rederij|Reders]] waren bereid om langdurige contracten af te sluiten om in de continue stroom van grondstoffen te voorzien. In het begin van de jaren ’70 [[stagnatie|stagneerde]] de groei van de staalindustrie; na een [[decennium]] van expansie was de markt verzadigd. Tussen 1975 en 2005 daalde de staalproductie van 170 miljoen ton naar 160 miljoen ton voor Europa, en in Japan bleef de productie fluctueren rond de 110 miljoen ton. In de jaren ’80 begon Zuid-Korea ijzererts te importeren, maar die groei werd al snel overschaduwd door de massale import door China in de jaren ’90. Tussen 2001 en 2011 steeg de Chinese import van ruim 90 miljoen ton ijzererts naar 620 miljoen ton. China is momenteel de grootste importeur gevolgd door de [[Europese Unie]], Japan en Zuid-Korea.

 

De grootste exporteurs van ijzererts zijn [[Australië (land)|Australië]] (380 miljoen ton in 2009) en [[Brazilië]] (266 miljoen ton). Samen zijn ze goed voor 70% van de wereldwijde export. De Braziliaanse reserves situeren zich in de bekende ijzeren vierhoek in de staat [[Minas Gerais]]. Het erts uit dit gebied wordt verscheept in de havens van Sepetiba bij [[Rio de Janeiro (stad)|Rio de Janeiro]] en de Porto de Tubaraõ Carajes in de stad [[Vitdjfsuwerória (gemeente)|Vitória]]. De mijnen in Australië bevinden zich in het noordwesten en belangrijke exporthavens zijn [[Port Hedland]], [[Dampier]] en Port Walcott.