Bashar al-Assad: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
niet kloppen |
k Wijzigingen door 37.235.115.123 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Wiki13 |
||
Regel 21:
==Politiek==
Bashar volgt een iets milder aandoende politiek ten opzichte van de buurstaten, waaronder [[Israël]] en [[Jordanië]]. Uit [[Libanon]] trok hij onder plaatselijke druk daadwerkelijk de Syrische bezettingstroepen terug, die sinds [[1990]] het Libanon van na de [[Libanese Burgeroorlog]] controleerden.
Bashar al-Assad wilde in januari 2004 de [[vrede]]sbesprekingen met [[Israël]], die in 2000 mislukt waren, voortzetten, en werd door zijn (formele) Israëlische ambtgenoot [[Moshe Katsav]] in [[Jeruzalem]] uitgenodigd om deze vredesbesprekingen effectief voort te zetten. De Israëlische premier [[Ariel Sharon]] voelde echter weinig voor het voorstel.
Assad stelde zich begin 2003 neutraal op tijdens de [[Irakoorlog|Amerikaanse inval in Irak]], ondanks beschuldigingen dat hij pro-Iraaks was.
Begin 2005 trok hij zijn troepen terug uit [[Libanon]] (als gevolg van de internationale druk na de moord op de Libanese oud-premier [[Rafik Hariri]]). Hiermee kwam een einde aan decennialange Syrische bezetting.
[[Bestand:Lattakia 20 june 2010.jpg|thumb|left|Pro-Assad-demonstratie in Lattakia, 2011]]
Nadat eind 2010 in [[Jasmijnrevolutie|Tunesië demonstraties]] begonnen en daarbij [[Zine El Abidine Ben Ali|Ben Ali]] werd verjaagd, verspreidden de demonstraties zich door de [[Arabische Lente|hele regio]], waaronder [[Syrische burgeroorlog|Syrië]]. Volgens de oppositie werd er door de regering op vreedzame demonstranten geschoten.<ref>http://nos.nl/video/257512-regeringstroepen-schieten-syrische-demonstranten-dood.html</ref> In reactie op de demonstraties kondigde Assad hervormingen aan: er werd een nieuwe grondwet aangenomen, waarin niet langer stond dat de Ba'ath-partij, een Arabisch nationalistische en socialistische partij, de staat en de samenleving leidt, maar dat er ook andere politieke partijen mochten worden gevormd die geen lid zijn van het Nationaal Progressief Front (NPF). Wel mochten partijen niet gebaseerd zijn op religie of etnische basis. Vervolgens werden er in 2012 parlementsverkiezingen gehouden waarbij ook partijen die geen lid van het NPF waren zetels wonnen. De rebellen beschouwden deze verkiezingen als oneerlijk. De demonstraties ontaardden al snel in een burgeroorlog, waarbij het Syrische Arabische Leger van president Assad en pro-Assad-milities de rebellen, door de regering gezien als terroristen, met grof geweld bestreden. Volgens critici van Assad worden hierbij ook burgerdoelen in alle delen van het land, onder meer in de plaatsen [[Daraa (stad)|Daraa]] en [[Hama (stad)|Hama]], aangevallen. Syrië en zijn bondgenoten Rusland, [[Volksrepubliek China]] en [[Iran]] schreven de opstand en het geweld toe aan een [[jihad]] door intolerante islamisten en [[salafisme|salafistische]] terroristen, streng-[[wahabisme|wahabitische]] monarchieën zoals [[Qatar]] en [[Saoedi-Arabië]], [[Frankrijk]], wapenleveranties vanuit de [[Verenigde Staten]], de [[Noord-Atlantische Verdragsorganisatie|NAVO]], [[Israël]] en [[Turkije]].
Assad verklaarde in november 2012 tegenover het Russische televisiestation [[RT (televisiezender)|RT]] dat er in Syrië geen sprake is van een burgeroorlog, maar van pogingen tot buitenlandse inmenging door regionale en internationale grootmachten, [[salafisme|salafistisch]] extremisme en van terrorisme tegen de staat. Hij verklaarde nooit onder buitenlandse druk afstand te zullen doen van het presidentschap, tenzij na algemene vrije verkiezingen onder de Syrische bevolking in 2014. President Assad verklaarde tegenover de Georgisch-Russische journaliste in Syrië te willen blijven, leven en ook sterven.<ref>[http://rt.com/news/assad-exclusive-interview-syria-240/ Assad Exclusive Interview on Syria], RT, 8 november 2012</ref> Tevens verklaarde hij de weg van onderhandelingen met geweldloze oppositiepartijen en geleidelijke democratische transitie te willen volgen om zo niet de weg vrij te laten voor islamistische extremisten en "imperialistische" plannen met het [[Midden-Oosten]] en de belangrijke en olierijke Arabische wereld. In [[Syrische presidentsverkiezingen 2014|2014]] werden er presidentsverkiezingen gehouden waarbij ook andere kandidaten dan Assad mochten meedoen. Assad zelf won de verkiezingen met 88,7% van de stemmen. Leiders van de [[Groep van Zeven]] spraken van een 'schertsvertoning'.<ref>[http://www.volkskrant.nl/vk/nl/13828/Burgeroorlog-in-Syrie/article/detail/3666976/2014/06/04/Assad-met-89-procent-herkozen-als-president.dhtml 'Assad met 89 procent herkozen als president], ''de Volkskrant'', 4 juni 2014</ref> De Russische autoriteiten daarentegen spraken van een legitieme overwinning.<ref>[http://www.telegraaf.nl/buitenland/22707164/__Moskou___Zege_Assad_legitiem___.html Verkiezingszege Assad volgens Moskou legitiem], ''De Telegraaf'', 5 juni 2014</ref> Ook Afghanistan, Algerije, Armenië, Wit-Rusland, Brunei, Cuba, Guyana, Iran, Nicaragua, Zuid-Afrika, Palestina, Noord-Korea en Venezuela feliciteerden Assad. Op 16 juli dat jaar werd Assad beëdigd voor een derde termijn.<ref>[http://www.nd.nl/artikelen/2014/juli/16/assad-beedigd-als-president-van-syrie Assad beëdigd als president van Syrië], Novum/''Nederlands Dagblad'', 16 juli 2014</ref>
==Persoonlijk==
| |||