Alfadeeltje: verschil tussen versies

[[Afbeelding:Alfa beta gamma radiation.svg|{{largethumb}}|[[Alfastraling]] in de bovenste figuur wordt al tegengehouden door een stukje papier. Voor [[bètastraling]] is al een [[aluminium]] plaat nodig en [[gammastraling]] gaat zelfs door heel dikke materialen.]]

 

 

== Stabiel deeltje ==

In sterren als de zon worden bij hoge dichtheid en een temperatuur van 15 miljoen Kelvin alfadeeltjes geproduceerd in de [[proton-protoncyclus]], uitgaande van 4 protonen. De [[energie]] die de fusie oplevert kan worden bepaald door de rustmassa's van eerst zes protonen M₁ en daarna een alfadeeltje en twee protonen M₂ van elkaar af te trekken. Het blijkt dat dit verschil 0,7% van M₁ is. Deze energie is over de producten van de proton-protonreacties verdeeld. Tijdens de eerste reactie, productie van [[deuterium]]kernen, worden een [[neutrino]] en een positron gevormd. Het positron zal vrijwel ogenblikkelijk annihileren met een naburig elektron en [[gammastraling]] produceren, de tweede reactie naar [[helium-3]] levert ook gammastraling op en bij de derde, naar alfadeeltjes, worden weer protonen gevormd.<ref>[[Johann Fast]]. Energie uit atoomkernen, 1980.</ref> De energie uit al deze reacties kan worden berekend door <math>E=(M_1 - M_2)\ c^2</math>. Dit is de voornaamste energiebron van sterren, waaronder ook van onze [[zon]]. De daarop volgende fusiereacties hebben een steeds kleinere energieopbrengst en duren daarom minder lang.

 

 

== Alfa-verval ==

 

== Ontdekking ==

 

[[Ernest Rutherford]] merkte in [[1898]] op dat in een magnetisch veld ioniserende straling uit een bron van [[thorium]] of [[uranium]] uiteenviel in twee soorten: de [[alfastraling]], zoals hij die noemde, werd enigszins de ene kant op gebogen, de [[bètastraling]], ook zijn naam, veel sterker de andere kant op.