Gereformeerde Kerken in Nederland: verschil tussen versies

Tot aan de [[Tweede Wereldoorlog]] werden de Gereformeerde Kerken gekenmerkt door klassiek gereformeerde belijden met (in tegenstelling tot de bevindelijk gereformeerden) een rationalistisch karakter. Vooral het werk van [[Abraham Kuyper]] en [[Herman Bavinck]] zette een stempel op het kerkelijke leven en denken. Na de Tweede Wereldoorlog is - mede door de invloed van [[Karl Barth]] - de heersende positie van het klassiek gereformeerde belijden losgelaten. Karl Barth werd na de publicatie van zijn "Romerbrief" en ''Kirchliche Dogmatik'' met [[Augustinus van Hippo|Augustinus]], [[Maarten Luther|Luther]] en [[Calvijn]] op één lijn gezet als nieuwe reformator, omdat hij radicaal de [[natuurlijke theologie]] verwierp, zich alleen wilde baseren op de 'Zelfopenbaring Gods' en vooral zijn 'christologische concentratie'. Na de verschrikkingen van de [[Eerste Wereldoorlog|Eerste]] en [[Tweede Wereldoorlog]] meenden velen in zijn theologie nieuwe oplossingen te zien. De stem van Barth werd ervaren als 'een oprechte kreet uit de diepte'. De methode van Barth was die van de [[dialectische theologie]] (het is ja en nee). Zo was het mogelijk dat hij de Bijbel tegelijkertijd Gods Woord kon noemen, en anderzijds mensenwoord. "Hij spreekt door dat feilbare mensenwoord overal en altijd wanneer het Hem behaagt daardoor te spreken." De eerste hoofdstukken van de Bijbel zag Barth als een sage, die hij wilde onderscheiden van een mythe. Onder een mythe verstaat hij wat de geloofsdenkbeelden van de heidenen, die nadachten en fantaseerden over de goden en het ontstaan van de wereld. In de sage spreekt de fantasie van een ''openbaringsgetuige'' die gelooft in God, die onderscheiden is van de wereld. Hoewel de Bijbelse verhalen aangaande de schepping en val volgens Barth ook fantasie zijn, getuigen ze toch van de levende God en Zijn wereld. Barth verwierp tenslotte ook de predestinatieleer van Calvijn. Volgens hem heeft God ''ja'' gezegd in Christus tegen ''alle'' mensen. Christus is de grote Verkorene geweest en tegelijkertijd de Verworpene. Op de vraag hij dan gelooft in een ''alverzoening'' wilde Barth geen antwoord geven.