De aanzet van de ontdekking van kernsplijting was dat er een radioactieve stof werd gevormd die chemisch identiek bleek te zijn met [[barium]], atoomnummer 56, wat tot dan toe dus voor onmogelijk werd gehouden. Met behulp van aanwijzingen van Meitner werd het beslissende experiment op 17 december 1938 uitgevoerd en stelde Hahn definitief vast dat er kernsplijting had plaatsgevonden. De resultaten werden op 6 januari 1939 door Hahn en Strassmann in [[Naturwissenschaften|Die Naturwissenschaften]] gepubliceerd. Een brief (gedateerd 16 januari 1939) met een eerste theoretische verklaring door Meitner en haar neef [[Otto Frisch]] verscheen op 11 februari 1939 in [[Nature]].
Op 16 januari 1939 arriveerde [[Niels Bohr]] uit [[Kopenhagen]] in de [[Verenigde Staten|VS]] om verscheidene maanden in Princeton door te brengen. Hij was vooral gekomen om enkele abstracte problemen met [[Albert Einstein]] te bespreken. Net voor hij Denemarken verliet hadden Otto Frisch en Lise Meitner hem verteld over hun idee dat de absorptie van een neutron door een uraniumkern soms ertoe leidde dat die kern in twee ongeveer gelijke delen splitste, waarbij enorm veel energie vrijkwam, een proces dat al spoedig 'kernsplijting' werd genoemd.
Meteen na zijn aankomst in de VS gaf Bohr dit idee door aan zijn voormalige student J.A. Wheeler en anderen op de [[Princeton-universiteit|Universiteit van Princeton]], en van daaruit werd het mondeling doorgegeven en bereikte ook [[Enrico Fermi]] op de [[Columbia-universiteit|Universiteit van Columbia]]. Als gevolg van conversaties tussen Fermi, J.R. Dunning, en G.B. Pegram werd toen op Columbia gezocht naar de sterke ionisatiepulsen die verwacht werden bij de zware rondvliegende fragmenten van een uraniumkern.
Op 26 januari 1939 werd een conferentie gehouden over theoretische natuurkunde in [[Washington D.C.]] Fermi kwam voor deze bijeenkomst over uit [[New York (stad)|New York]] voordat de splijtingsexperimenten in Columbia waren verricht. Na de bijeenkomst discussieerde Fermi met Bohr over kernsplijting, en Fermi noemde daarbij specifiek de mogelijkheid dat hierbij ook neutronen vrij zouden kunnen komen. Hoewel dit maar een gok was, was de implicatie daarvan, namelijk het mogelijk kunnen bestaan van een [[Nucleaire_kettingreactie|kettingreactie]], aan insiders meteen duidelijk. In de pers verschenen een aantal sensationele stukjes over dit onderwerp. Al voordat het congres in Washington was afgelopen waren er verschillende andere experimenten in gang gezet om het bestaan van kernsplijting te bevestigen, en uit vier verschillende laboratoria (universiteit van Columbia, het Carnegie Institution of Washington, [[Johns Hopkins-universiteit]] en de [[Universiteit van Californië]]) werd bevestiging gepubliceerd in het nummer van 15 februari van [[Physical Review]]. Rond deze tijd had Bohr ook gehoord dat vergelijkbare experimenten rond 15 januari in zijn eigen laboratorium in Kopenhagen hadden plaatsgevonden. [[Frédéric Joliot-Curie]] in [[Parijs]] had ook zijn eerste resultaten gepubliceerd in de ''Comptes Rendus'' van 30 januari 1939. Vanaf dit moment verscheen er een niet aflatende stroom van publicaties over kernsplijting, zodat tegen de tijd dat J. Turner, van Princeton, een overzichtsartikel schreef in ''[[Reviews of Modern Physics]]'' op 6 december 1939, er al haast 100 publicaties beschikbaar waren. Een volledige analyse en bespreking van deze artikelen verscheen in het artikel van Turner en elders.
