Verenigd Koninkrijk: verschil tussen versies

* bij de twee grootste partijen is er een door de politieke leiders vastgestelde, maar niet wettelijk vastgelegde rangorde tussen parlementsleden: ''frontbenchers'' en ''backbenchers''; ''frontbenchers'' zitten op de voorste rijen aan weerszijden van het gangpad tussen de regeringspartij en de oppositie, ''backbenchers'' verder naar achteren. Het gangpad is twee zwaardlengten breed en dit mag tijdens zittingen nooit door parlementsleden overgestoken worden, zulks om handtastelijkheden te voorkomen. Dit wel doen, heet ''crossing the floor'' en betekent dat iemand overloopt naar de partij aan de overkant. Wie het Lagerhuis ‘oversteekt’, geeft demonstratief te kennen dat hij of zij voortaan geen deel meer van de regerende of oppositiepartij wil uitmaken. De minister-president en de ministers zijn altijd ''frontbenchers'' van de regeringspartij; bij de grootste oppositiepartij, die sinds het begin van de [[19e eeuw]] wordt aangeduid als ''His/Her Majesty's most loyal opposition'', zijn ''frontbenchers'' de ''schaduwministers'', die het ''schaduwkabinet'' vormen. Deze concentreren zich op de portefeuille van een zittende minister, om die kritisch te volgen. Als de oppositiepartij de verkiezingen wint, is een schaduwminister de meest waarschijnlijke kandidaat voor die portefeuille. De politieke leider van de grootste oppositiepartij is de ''schaduwpremier''. Het verliezen van de verkiezingen door die partij leidt meestal tot het aftreden van de schaduwpremier, die dan weer backbencher wordt, als hij tenminste gekozen is in zijn eigen district.<ref group="noot">In Nederland is er in het begin van de jaren zeventig ook even sprake geweest van een schaduwkabinet, met [[Joop den Uyl]] als schaduwpremier, maar dat is geen traditie geworden.</ref> Een premier die de verkiezingen verliest, verhuist meestal snel naar het Hogerhuis en wordt benoemd in de [[Orde van de Kousenband]].

* in plaats van een systeem van [[evenredige vertegenwoordiging]], waarin elke kiezer op elke kandidaat van elke partij kan stemmen, is er een [[meerderheidsstelsel]], waarbij het hele koninkrijk is verdeeld in 646 kiesdistricten, waar elke partij hoogstens één kandidaat kan stellen; de kandidaat met de meeste stemmen, ook al is dat minder dan 50% van de uitgebrachte stemmen in dat district, wordt gekozen om het hele district in het Lagerhuis te vertegenwoordigen. Het leidt meestal tot een comfortabele meerderheid in het Lagerhuis voor de grootste partij, die dus een stabiele regering kan vormen. Een voortijdige val van het hele kabinet is daardoor zeer zeldzaam. Om een toereikende meerderheid te verzekeren, kan een regerende partij indien nodig wel een verbond met een kleinere partij afsluiten die dan principieel aan de zijde van de regering stemt, ook al is er geen sprake van een officiële coalitie. Een dergelijke situatie trad in de jaren 70 op (het ''Lib-Lab pact'') en doet zich sinds 2017 opnieuw voor, aangezien de regerende Conservatieve Partij op eigen kracht geen meerderheid heeft en derhalve door de Noord-Ierse [[Democratic Unionist Party]] wordt gesteund. Men spreekt in zo’n geval van een ''hung parliament''.