Elektrolytische condensator: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 4:
Een '''elektrolytische condensator''' (afgekort '''elco''') is een speciale uitvoering van een [[condensator]] die het mogelijk maakt bij een relatief klein volume toch een grote [[elektrische capaciteit|capaciteit]] te realiseren. Een elektrolytische condensator gebruikt een specifiek isolatiemateriaal dat een grotere capaciteit oplevert dan conventionele condensatoren, maar dat niet bestand is tegen het aanleggen van de verkeerde polariteit. In dat geval zal de elco defect raken en kan deze ontploffen.
Naast de gebruikelijke aluminium-elco zijn er tegenwoordig de [[tantaal-elco]] en de [[niobium-elco]] die op hetzelfde principe berusten, maar van andere materialen gebruikmaken.
==Aluminium-elco==
De aluminium-elco bestaat in principe uit een elektrode van aluminium, de anode, die gedrenkt is in een elektrolyt die de andere elektrode vormt, de kathode. De elektrolyt is zodanig dat bij het eerste formeringsproces de stroomdoorgang zorgt voor de vorming van een laagje [[aluminiumoxide]] op de anode dat het eigenlijke [[diëlektricum]] is. Aluminium-oxide is een uitstekende isolator met een hoge doorslagveldsterkte.
De praktisch uitvoering bestaat uit twee stroken [[aluminium]]folie, met daartussen papier gedrenkt in elektrolyt, samen opgerold tot een handzaam formaat. De ene folie is de anode en daarvan is het oppervlak sterk opgeruwd. De anode is bedekt met een dun laagje aluminiumoxide. Door de opruwing van de anode kan een oppervlaktevergroting van meer dan een factor 100 worden bereikt. De elektrolyt vult ook de ruimte aan de oppervlakte van de met oxide bedekte anode op. De andere folie vormt de verbinding met de elektrolyt en is de kathode.
:<math>C= \frac{\varepsilon A}{d}</math>
::C [[elektrische capaciteit|capaciteit]] in [[Farad (eenheid)|F]];
| |||